۶۶۱.مسند ابن حنبلـ به نقل از اسماء انصارى ، دختر يزيد ـ :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله روزى از مسجد گذشت و ديد كه گروهى از زنان نشسته اند . با دستش به آنها سلام داد و فرمود : «زنهارتان از ناسپاسىِ نعمت دهندگان ! زنهارتان از ناسپاسىِ نعمت دهندگان !» .
يكى از آنها گفت : اى پيامبر خدا ! پناه مى برم به خدا ـ اى پيامبر خدا ـ از ناسپاسى به خدا!
فرمود : «آرى . يكى از شما مدّت ها بى شوهر مى مانَد و در خانه ماندنش ، به درازا مى كشد . سپس خداوند ، شوهرى نصيب او مى كند و فرزند و نورِ چشم ، روزى اش مى نمايد . آن گاه [ با اين همه لطف خداوندى به او ] عصبانى كه مى شود ، به خدا سوگند مى خورد كه هرگز يك ساعت خوبى ، از او نديده است . اين ، خود ، ناسپاسىِ نعمت هاى خداوند عز و جل و نعمت دهندگان است» .

3 / 4 ـ 4

مكلّف كردن شوهر به آنچه در توان او نيست

۶۶۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر زنى كه در امور نفقه ، بر شوهرش فشار آورد و خارج از توان او ، چيزى بر او تحميل كند ، خداوند ، از او ، نه توبه اى مى پذيرد و نه فديه اى ، مگر آن كه توبه كند و بر گردد و در حدّ توان او ، از او چيز بخواهد .

۶۶۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كس زنى داشته باشد كه آن زن ، با او ناسازگارى كند و به آنچه
خداوند متعال ، روزىِ مرد كرده است ، قانع نباشد و بر شوهر خود ، سخت بگيرد و آنچه را در توان او نيست ، بر وى تحميل كند ، خداوند ، از آن زن ، هيچ كار نيكى كه نگهدار او از آتش باشد ، نمى پذيرد و تا زمانى كه چنين است ، خداوند بر او خشمگين است .