بلكه پيوند خانوادگى بدون محبّت و دوستى ، فاقد معناى حقيقى است ، همان گونه كه امام على عليه السلام مى فرمايد :
صَديقُكَ أخوكَ لِأبيكَ وَ اُمِّكَ ، وَ ليسَ كُلُّ أخٍ لَكَ مِن أبيكَ وَ اُمِّكَ صَديقُكَ!^۱
دوستت برادر تنى توست ، حال آن كه هر برادر تنى تو ، دوست تو نيست!
همچنين باورهاى دينى و اعتقاد به قداست خانواده، در پيوند خانوادگى ، نقشى سازنده و تعيين كننده دارند ؛ زيرا زندگى و دوستى با كسانى كه از باورهاى دينى برخوردار نيستند و تقدّس معنوى خانواده را باور ندارند و تنها به ظواهر مادّى مى انديشند ، قابل اعتماد نيست . از امام على عليه السلام روايت شده است كه مى فرمايد :
وُدُّ أبناءِ الدُّنيا يَنقَطِعُ ، لِانقِطاعِ أسْبابِهِ .^۲
دوستىِ فرزندان (وابستگانِ) دنيا گسسته مى شود ؛ زيرا عوامل آن ، گسستنى است .
ايشان همچنين مى فرمايد :
وُدُّ أبناءِ الآخِرَةِ يَدُومُ ، لِدَوامِ سَبَبِهِ .^۳
دوستىِ فرزندان (وابستگانِ) آخرت ، پايدار مى شود ؛ زيرا عامل آن ، پايدار است .
امام على عليه السلام تعبير زيباى ديگرى نيز دارند :
مَوَدَّةُ ذَوِى الدِّينِ بَطيئَةُ الاِنقِطاعِ ، دائِمَةُ الثَّباتِ وَ البَقاءِ .^۴
دوستىِ دينداران ، دير گسل است و ثبات و دوام آن ، هميشگى است .
مدبّر حكيم جهان ، به منظور شكل گرفتن نهاد خانواده ، به طور طبيعى ، دو همسر را با رشته محبّت ، به هم پيوند داده است ، چنان كه مى فرمايد :