دَوامُ الذِّكرِ يُنيرُ القَلبَ وَالفِكرَ .^۱
مداومت بر ذكر ، دل و انديشه را نورانى مى كند . مُداوَمَةُ الذِّكرِ قوتُ الأَرواحِ ومِفتاحُ الصَّلاحِ .^۲
دوام ذكر ، خوراك جان ها و كليد درستى است . دسته سوم ، احاديثى هستند كه معرفت خدا و انس با خدا و محبّت او را ثمره ياد خدا مى دانند ، مانند آنچه از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل شده است : مَن أكثَرَ ذِكرَ اللّهِ عز و جل أَحَبَّهُ اللّهُ .^۳
هر كس خدا را فراوان ياد كند ، خداوند [ نيز] او را دوست خواهد داشت .
و امام على عليه السلام فرموده است :
الذِّكرُ مِفتاحُ الأُنسِ .^۴
ذكر ، كليد اُنس است .
و نيز همه احاديثى كه در باب اوّل و دوم اين فصل گذشت .
بنا بر اين ، «ياد خدا» در گام اوّل سلوك ، آينه دل را از زنگارهاى اخلاق و اعمال ناشايست پاك مى كند و در گام دوم ، با نورانى ساختنِ آن ، زمينه را براى انعكاس معارف شهودى در آن و دستيابى به معرفت و محبّت خدا ، فراهم مى سازد .
با عنايت به آثار و بركات ياد خدا و نقش كليدىِ آن در سازندگى انسان و جامعه توحيدى است كه در جاىْ جاى قرآن كريم و احاديث اسلامى ، بر فراوانى ذكر ، بلكه تداوم آن ، تأكيد شده است :