۱۹۱.امام صادق عليه السلامـ به سفيان ثورى ـ :اى سفيان! به خدا اعتماد كن تا خداشناس باشى .

7 / 11

خشنودى به قضاى الهى

۱۹۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند عز و جل فرمود : «نشانه آن كه دل هاى بندگانم مرا شناخته اند ، اين است كه مقام مرا نيك بشناسند ، از من شِكوه نشود ، [در بر آوردن نيازهاى آنان] كُند شمرده نشوم و غايب دانسته نشوم» .

۱۹۳.امام زين العابدين عليه السلامـ در دعايى منسوب به ايشان ـ :چگونه اندوهگين شوم با آن كه تو را شناخته ام؟!

۱۹۴.امام صادق عليه السلام :داناترينِ مردم به خدا ، خشنودترينِ آنان به قضاى الهى است .

7 / 12

چهره شاد و دل اندوهگين

۱۹۵.امام على عليه السلام :خداشناس ، چهره اش شاد و خندان است ، و دلش ترسان و اندوهناك .

۱۹۶.امام على عليه السلام :هر عارفى [دلش] اندوهگين است .

توضيح

پيش تر گذشت كه عارف ، اندوهى ندارد ؛ امّا اين حديث ، اندوه را از ويژگى هاى عارف مى داند . در جمع ميان دو حديث ، مى توان گفت : عارف ، از جهتى شاد و از جهتى ديگر ، غمگين است . از اين لحاظ كه به رحمت و صفات
جمال خدا مى نگرد ، آكنده از اميد و شادى مى شود و از آن جا كه به خشم خداى سبحان و صفات جلال او مى نگرد ، غمگين مى شود و مى توان چنين گفت كه عارف ، به گاه جلوه خداى متعال بر دلش ، شاد مى شود و آن گاه كه اين حالت را در خود نمى يابد ، اندوهگين مى گردد يا آن كه عارف با وصول به درجات والاى معرفت خداوند متعال ، شادمان مى شود و چون آن درجات را از دست بدهد ، اندوهگين مى گردد .