2 / 3 ـ 2
توحيد در ربوبيّت
الف ـ پروردگارى جز او نيست
۳۶۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اى خدا! معبودى جز تو نيست . يكتايى و بى انباز . معبودى جز تو نيست . تو پروردگارِ پروردگارانى . مالك بندگانى . صاحب گذشت و مجازاتى . به پروردگارى ات كه در آن بى همتايى ، از تو درخواست مى كنم كه به قدرتت ، مرا از آتش ، آزاد گردانى .
۳۶۴.امام على عليه السلامـ بخشى از خطبه ايشان در باره توحيد ـ :به آنچه آفريد ، علم داشت و آنچه را علم داشت ، آفريد . نه آنچه به درستى آفريده ، آفريدنش با انديشه و علمى حادث بوده است و نه آنچه نيافريده ، نيافريدنش به سبب آن بوده كه دست خوش شك [و شبهه] شده باشد ؛ ۱ بلكه [آنچه آفريد ، بر اساس ]حكم محتوم و دانشى استوار [و بدون شك و خطا] ، و فرمانى استوار بوده است . او در پروردگارى ، يكتاست و يكتايى را ويژه خود گردانيده است .
۳۶۵.امام على عليه السلامـ بخشى از خطبه ايشان در صفّين ـ :جز اين نيست كه من و شما ، بندگانِ مملوك پروردگارى هستيم كه جز او پروردگارى نيست و او بر ما چنان مالكيتى دارد كه ما خود بر خويش ، آن مالكيت را نداريم .
۳۶۶.امام صادق عليه السلام :خدا ، غايتِ كسى است كه او را غايت قرار داده است و مغيّا غير از غايت است . در پروردگارى ، يكتاست و خويشتن را به نامحدودى ، وصف كرده است .
۳۶۷.امام هادى عليه السلامـ در دعا ـ :اى آن كه در پروردگارى ، يگانه و در يكتايى ، منحصر به فرد است ! اى كسى كه روز به نام او روشن شده و نورها به واسطه او درخشيدن گرفته اند !
1.آنچه را آفريده و به درستى آفريده ، از همان ازل ، وجه صحّت آن را مى دانسته است ، نه اين كه با انديشيدن به آن دست يابد و اگر چيزى را نيافريده است ، به خاطر اين بوده كه مصلحت را در نيافريدن آن مى دانسته است ، نه اين كه در آفريدنش شك و شبهه اى داشته باشد .
