توضيح

همان گونه كه ديديم ، احاديث ، وجوه گوناگونى را براى اطلاق نام ها (و در حقيقت : صفات) بر خداوند عز و جل بيان كرده اند . اين نام ها (صفات) ، بايد به گونه اى به كار برده شوند كه به امورى مانند تشبيه خالق به مخلوق و يا نفى خالق و يا تعطيل شناخت و يا ايجاد صورت هاى ذهنى و توهّم احاطه به ذات الهى نينجامند . خداى عز و جل گاه به افعالش توصيف مى شود و صفات الهى نيز گاه تفسير سلبى مى شوند و انسان ، پيوند خود را با خداى بزرگ سبحان ، از طريق همين نام ها يا صفات ، بر قرار مى كند و در محدوده شناختش نسبت به خدا ، او را مى خواند و به درگاهش مى نالد ؛ امّا سزاوار است توجّه داشته باشيم كه نام هاى خدا ، موضوعيّت ندارند و هر يك از آنها ، گونه اى تعبير از ذات مقدّس الهى هستند و انسان ، از طريق اين نام ها ، به خداوندى كه معرفت فطرى به او دارد ، روى مى آورد .

1 / 1 ـ 1

معناى «اله»

۴۱۵.امام على عليه السلامـ در دعا ـ :تو ـ اى معبود من ـ ، آن مالكى هستى كه بر پادشاهان ، پادشاهى ، و قدرتمندان در برابر هيبت تو خاكسارند و دوستان به فرمان تو گردن نهاده اند و به واسطه الوهيّتت ، داراى شكوه و نعمتى .

۴۱۶.امام على عليه السلام :آن كه به ذاتش شناخته شود ، خدا نيست . او با دليل ، به سوى خود ، دلالت مى كند و با شناخت ، به خود ، ره نمون مى شود .