1.كلمه «اسم» ، به معناى جامع آن به كار رفته كه قابل صدق بر همه اسماى خداوند متعال است . بنا بر اين ، از باب ذكر مفهوم و اشاره به مصداق است و از آن جا كه اسم اعظم، عالى ترينِ مصاديق است ، پس بايد سزاوارترين و شايسته ترين نام براى انطباق مفهوم بر آن باشد . بدين ترتيب ، معناى اين سخن كه «بسم اللّه » به اسم اعظم، نزديك تر از سياهى چشم به سفيدى آن است ، روشن مى شود ؛ چرا كه قرب ميان اين دو ، قرب ذاتى است ؛ چون مفهوم با مصداقش در خارج ، متّحد است . نزديكى سياهى چشم به سفيدى آن ، نزديكى مكانى است و اتّحاد ميان آن دو، وضعى است (البيان فى تفسير القرآن : ص ۵۱۴) .