۱۴۳.امام على عليه السلام :راست بودنِ اَجَل (مرگ)، پرده از دروغ بودن آرزو، بر مى دارد.

۱۴۴.امام على عليه السلام :در شگفتم از كسى كه اختيار اَجَل خود را ندارد ، چگونه آرزويش را دراز مى گرداند!

۱۴۵.امام كاظم عليه السلامـ در سفارش به هِشام بن حَكَم ـ :اگر آمدن اَجَل را مى ديدى ، بى گمان ، آرزو را از ياد مى بردى.

۱۴۶.امام على عليه السلامـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :در دنيا آرزو را دراز مى سازى؛ ولى نمى دانى
كه چون شب شود، آيا تا سپيده دَم مى مانى [يا نه]؟
بسا تن درست ، كه بى هيچ بيمارى اى در گذشت
و بسا بيمار، كه ساليان سال بزيست .
بسا جوانى كه شب و روز آسوده مى زيَد
بى خبر از آن كه كفنش بافته شده است .

د ـ اندرز دادن به خود

۱۴۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ در اندرزهايش به ابن مسعود ـ :اى پسر مسعود! آرزويت را كوتاه ساز و چون صبح خويش را آغازيدى ، بگو: به شب نمى رسم، و چون به شب وارد شدى ، بگو: به صبح نمى رسم. جدا شدن از دنيا را قطعى بدان و لقاى خدا را دوست بدار و ديدار او را ناخوش مدار؛ زيرا خداوند ، ديدارِ كسى را كه دوستدار ديدار او باشد ، دوست مى دارد و ديدارِ كسى را كه ديدار او را ناخوش داشته باشد، ناخوش مى دارد.

۱۴۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ در سفارش به ابو ذر ـ :اى ابوذر! چون صبح كردى ، خويشتن را وعده رسيدن به شب مده و چون به شب وارد شدى ، خود را وعده رسيدن به صبح مده . از سلامتت ، پيش از آن كه بيمار شوى، بهره برگير و [نيز] از زندگى ات ، پيش از مُردنت؛ زيرا نمى دانى فردا چه نام خواهى گرفت [ : مُرده يا زنده].