۲۰۵.الكافىـ به نقل از ضُرَيس كُناسى ـ :حُمران به امام باقر عليه السلام گفت: قربانت گردم! نظر شما در باره كار على و حسن و حسين عليهم السلام و خروج و قيام آنان و تلاششان براى برپا داشتن دين خداوند عز و جل و كشته شدن به دست طاغوت ها و مغلوب شدنشان تا جايى كه كشته و مقهور شدند، چيست؟
امام باقر عليه السلام فرمود: «اى حمران! خداوند ـ تبارك و تعالى ـ اين را [پيش تر] بر آنان مقدّر و حكم و امضا و حتمى كرده بود و سپس به اجرايش در آورد. بنا بر اين، به علم و آگاهىِ قبلى در اين باره ـ كه از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به آنان رسيده بود ـ ، على و حسن و حسين عليهم السلام قيام كردند و هر كس از ما خانواده هم كه خاموشى گزيد ، از روى همين علم و آگاهى است».

۲۰۶.امام باقر عليه السلامـ در تفسير اين سخن خداوند عز و جل كه:«ما به خاندان ابراهيم ، كتاب و حكمت داديم، و سلطنتى بزرگ عطايشان كرديم»ـ :«كتاب»، همان نبوّت است؛ امّا «حكمت»، آنان حكيمانى از پيامبران و از برگزيدگان بودند، و «سلطنت بزرگ»، آنان پيشوايان راه نما از برگزيدگان بودند و اينان همگى از نسل يكديگرند، و از علمايى هستند كه خداوند ، يادگار (بازمانده موعود) را در ميان ايشان نهاد و فرجام و حفظ پيمان نيز در ميان ايشان است ، تا آن گاه كه دنيا و عالمان به پايان رسند، و البته اولياى امر و راه نمايان ، [توانايىِ ]استنباط علم دارند.
اين است مقام پُرفضيلت برگزيدگان و رسولان و پيامبران و حكيمان و پيشوايان هدايت و خلفا[ى راستين]؛ همانان كه زمامدارانِ امر خداوند عز و جلو استنباط علم خدايند، اهل آثار علم خدا هستند، از فرزندانى كه از نسل يكديگرند، از برگزيدگان، بعد از پيامبران عليهم السلام ، يعنى پدران و برادران و فرزندان پيامبران.