۷۶.امام على عليه السلامـ در باره خوارج، آن گاه كه شنيد كه فرياد مى زنند : «لا حُكمَ إلّا للّه » ـ :سخن درستى است ؛ امّا باطلى با آن، قصد (اراده) مى شود. آرى، حكميت، تنها از آنِ خداست؛ ولى اينان مى گويند : فرمان روايى ، تنها از آنِ خداست. در حالى كه مردم را ناگزير ، فرمان روايى بايد ـ نيك باشد يا بد ـ تا در سايه حكومت او ، مؤمنْ [آزادانه ]كار كند و كافر هم بهره مند گردد ـ و خداوند، با وجود حكومت، هر كس را به اجلِ مقدّر مى رساند ـ و به واسطه او ، فَى ء مسلمانان جمع آورى مى شود و با دشمن، جنگيده مى شود و راه ها امن مى گردند و حقّ ناتوان ، از زورمند، ستانده مى شود، و نيكوكار مى آسايد و [مردم] از تبهكار، در امان مى مانند.

۷۷.شعب الإيمانـ به نقل از ليث ـ :امام على عليه السلام فرمود: «مردم را اصلاح نمى كند ، مگر فرمان روا؛ نيكوكار باشد يا بدكار».
مردم گفتند: اى امير مؤمنان! نيكوكار، آرى [چنين كند]؛ امّا بدكار ، چگونه؟!
فرمود: «به وسيله بدكار، خداوند، راه ها را امن مى گرداند و با او ، با دشمن جهاد مى كند و به وسيله او ، فَى ء را جمع آورى مى كند، حدود [الهى] با او، برپا مى شوند، و با وى، حجّ خانه خدا برقرار مى ماند و مسلمان با آسودگى، خداوند را عبادت مى كند ، تا آن گاه كه اجلش فرا رسد».

۷۸.امام على عليه السلام :مردم را جز وجود رهبرى نيكوكار يا بدكار ، اصلاح نمى كند. اگر نيكوكار باشد ، هم به سود حاكم است و هم رعيّت، و اگر بدكار باشد، در حكومت او ، مؤمن به عبادت پروردگارش مى پردازد و غير مؤمن هم ، كار خويش را مى كند ، تا آن گاه كه اجلش فرا رسد.