۹۳.امام صادق عليه السلامـ در پاسخ به زِنديقى كه پرسيد: [لزوم وجود و ارسال] پيامبران و رسولان را چگونه اثبات مى كنى؟ ـ :چون اثبات كرديم كه ما را آفريننده و سازنده اى برتر از ما و [برتر] از همه آفريدگانش هست و اين سازنده ، حكيم و بلندمرتبه است ، به طورى كه روا نيست كه آفريدگانش او را مشاهده و يا لمس كنند و در نتيجه بتوانند با يكديگر تماس مستقيم داشته باشند و با هم بحث و مناظره كنند، [پس ]ثابت مى شود كه او را در ميان خلقش سفيرانى هست كه پيام هاى او را به خلق و بندگانش مى رسانند و ايشان را به مصالح و منافعشان و به هر چيزى كه مايه ماندگارىِ آنان باشد و وا نهادنش ، سبب نابودى شان شود ، راه نمايى مى كنند.
پس ثابت شد كه در ميان مردمان ، كسانى هستند كه از جانب خداوند حكيم دانا ، امر و نهى مى كنند و سخنگوى اويند ـ كه بزرگ است و شكوهمند ـ و اينان، همان پيامبران عليهم السلام و برگزيدگان از خلق او هستند؛ حكيمانى كه به حكمت، تربيت شده اند و به حكمت، مبعوث گشته اند و با آن كه در خلقت و ساختمان بدنى ، مانند ديگر مردمان اند ، احوالشان به كلّى با آنان متفاوت است. [آنان] از جانب خداوند حكيم دانا ، با حكمت، تأييد شده اند.
دليل ديگر، دلايل (معجزات) و براهينى است كه رسولان و پيامبران [براى اثبات حقّانيتِ خود] در هر عصر و زمانى آورده اند. اين همه ، براى آن است كه زمين خدا ، از حجّتى كه با خود، دانشى گواه بر درستىِ گفتار و رَوايىِ عدالتش دارد، خالى نباشد.

۹۴.الكافىـ به نقل از محمّد بن فُضَيل ـ :امام كاظم عليه السلام فرمود : «امامت، نور است. خداوند عز و جلمى فرمايد: «پس به خدا و فرستاده او و نورى كه فرو فرستاديم ، ايمان آوريد» » و فرمود : «نور ، همان امام است» .