۱۷۵.الإقبالـ در يادكرد از كتاب آدم عليه السلام كه شيث ، آن را به ارث بُرد و نزد فرستادگان محمّد صلى الله عليه و آله به نجران بود و در آن آمده است ـ :به نام خداى بخشنده مهربان . منم خدا كه معبودى جز من نيست . زنده و پايدارم . در پىِ هم آورنده روزگاران و جدا كننده كارهايم . خواست خود را بر سبب ها پيش افكنده ام و با قدرت خويش ، سختى ها را رام و مقهور ساخته ام. پس منم شكست ناپذير استواركارِ بخشنده مهربان . رحم كن تا به تو رحم شود . مهر من ، بر خشم من و گذشتم بر كيفرم پيشى دارد . بندگانم را براى اين آفريده ام كه مرا پرستش كنند و حجّتم را بر آنان تمام كردم . فرستادگان خويش را در ميانشان برانگيختم و كتاب هايم را بر آنان فرو فرستادم و اين را از زمان نخستين بشرى كه آفريدم تا پيامبرم و خاتم فرستادگانم احمد ، ادامه دادم ؛ همو كه درودهايم را براى او قرار دادم و بركت هايم را در دلش روان ساختم و [سلسله ]پيامبرانم و هشدار دهندگانم [رسولان] را به واسطه او كامل كردم .
آدم عليه السلام گفت : معبودا ! اين فرستادگان ، كيستند؟ و اين احمد كه او را بزرگى و ارجمندى بخشيدى ، كيست؟
خداوند فرمود : «همگى از نسل تو هستند و احمد ، واپسينِ آنها و وارث آنهاست» .
گفت : پروردگارا ! آنان را براى چه [پيامى] برمى انگيزى و مى فرستى؟
فرمود : «براى [ابلاغ] يكتايى ام ، و براى اين كار ، سيصد و سى شريعتِ پياپى مى فرستم و همه آنها را در شريعت احمد ، منظّم و كامل مى گردانم . پس براى كسى كه با يكى از اين شريعت ها ، همراه با ايمانِ به من و به فرستادگانم ، نزد من بيايد ، روا دارم كه او را به بهشت درآورم» .
