۹۴.امام على عليه السلام :هر آينه زندگى دنيا ، شما را نفريبد ، چنان كه امّت هاى گذشته و نسل هاى رفته پيش از شما را فريفت ؛ همانان كه به وفور نعمت دنيا دست يافتند و بِدان ، غِرّه گشتند و روزهاى آن را سپرى كردند و نوِ آن را كهنه ساختند و خانه هايشان ، آرامگاهشان شد و دارايى هايشان ، مُرده ريگ گرديد . نه كسى را كه نزد آنان رَوَد ، مى شناسند ، نه به كسى كه بر آنان بگريد ، توجّهى مى نمايند و نه پاسخ كسى را كه صدايشان بزند ، مى دهند .

۹۵.امام على عليه السلام :دور شو از من ـ اى دنيا ـ كه من ، ريسمان مهار تو را بر كوهانت افكنده ام! من از چنگال تو رَسته ام و از كمندهايت گريخته ام و از افتادن در لغزشگاه هايت ، دورى كرده ام. كجايند آن نسل هايى كه با عشوه هاى خود ، فريبشان دادى؟ كجايند آن امّت هايى كه با زرق و برق پوچت ، فريفته شان ساختى؟ اينك ، آنان ، گروگانِ گورهايند و در آغوش لحدها خفته اند.
به خدا سوگند ، اگر موجودى قابل رؤيت و كالبدى محسوس بودى ، بى گمان ، به كيفر آن كه بندگانى را به آرزوها فريفتى و امّت هايى را در ورطه هاى نابودى افكندى و شاهانى را به دستِ نابودى سپردى و آنان را به آبشخورهاى بلا بُردى كه نه آبى نوشيدند و نه از آن آبشخورها به در آمدند ، حدود خدا را بر تو جارى مى ساختم .