۲۶۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :شراب و ايمان ، هرگز در درون يا دل مردى جمع نمى شوند .

۲۶۸.امام على عليه السلام :ايمان ، مبرّا از نفاق است .

۲۶۹.امام على عليه السلام :زينهار ، زينهار! بكوشيد ، بكوشيد ؛ زيرا «هيچ كس چون شخص آگاه ، تو را آگاه نمى كند» . از جمله احكام قطعىِ خداوند در قرآن حكيم ـ كه خشنودى و ناخشنودىِ او در آنهاست و پاداش و كيفرش بر پايه آنهاست ـ ، اين است كه هر گاه كسى از دنيا برود و با يكى از اين خصلت ها خداى را ملاقات كند و توبه نكرده باشد ، مؤمن نيست ، هر چند گفتارش نيكو باشد و ديگران او را به نيكى و فضل بستايند : شريك گرفتن براى خداوند در عبادتش كه بر او واجب كرده است ، يا فرو نشاندن خشم با كشتن خود ، يا كارى را بپذيرد و خلاف آن عمل كند ، يا با پديد آوردن بدعتى در دينش ، بخواهد به هدف خود در ميان مردم برسد ، يا دوست داشته باشد كه مردم او را براى كار نيكى كه نكرده است ، بستانيد ، يا با مردم ، دو رو و دو زبان باشد و با تكبّر و غرور رفتار كند .
بدان [و اين را درياب ؛ چرا] كه نمونه ، دليل بر همانند آن است . ^۱ دام ها همّ و غمشان شكمشان است . درندگان ، همّ و غمشان تجاوز و ستم است . زنان ، همّ و غمشان ، زيور دنيا و تباهى در آن است ، و مؤمنان ، [از خداوندْ] بيمناك و فرمان بردار و ترسان اند .

۲۷۰.امام صادق عليه السلامـ در بيان برون رفتن از ايمان ـ :آدمى با پنج كار ـ كه همگى همانند و شناخته شده اند ـ از ايمان بيرون مى رود : كفر ، شرك ، گم راهى ، فسق ، و ارتكاب گناهان كبيره .

۲۷۱.الأمالى ، طوسىـ به نقل از عمّار بن موسى ساباطى ـ :به امام صادق عليه السلام گفتم : ابو اُميّه يوسف بن ثابت ، از شما چنين نقل كرده است كه فرموده ايد : «با وجود ايمان ، هيچ
عملى زيان نمى زند ، و با وجود كفر ، هيچ عملى سود نمى بخشد» . [آيا درست است؟]
فرمود : «ابو اُميه تفسيرش را از من نپرسيد . مقصودم از اين جمله ، آن بود كه هر كس امام از خاندان محمّد عليهم السلام را بشناسد و از او پيروى كند و سپس هر كار نيكى كه خواست ، براى خود انجام دهد ، آن كار از او پذيرفته مى شود و برايش چندين برابر مى گردد . پس با بودنِ شناخت ، از كارهاى نيك ، بهره مند شده است . مقصود من از آن جمله ، اين بوده است . همچنين اگر بندگان از پيشواى باطل غير الهى پيروى كنند ، خداوند ، كارهاى شايسته اى را كه انجام مى دهند ، از آنها نمى پذيرد» .
عبد اللّه بن ابى يعفور پرسيد : مگر نه اين است كه خداى متعال فرموده : «هر كس كار نيك بياورد ، او را [پاداشى] بهتر از آن است و آنان از هراس آن روز ، آسوده اند» ؟ پس چگونه كار نيك كسى كه از پيشوايان ستم و باطل پيروى كند ، سودمند نيست؟
امام صادق عليه السلام فرمود : «آيا مى دانى مقصود از كار نيكى كه خداوند متعال در اين آيه فرموده است ، چيست؟ به خدا سوگند ، مقصود ، شناخت امام و فرمان بردارى از اوست . همچنين خداوند عز و جل فرموده است : «و كسانى كه كار بد بياورند ، به رو ، در آتش مى افتند . آيا جز آنچه انجام مى داديد ، سزا مى بينيد؟» و مرادش از بدى ، انكار پيشوايى است كه از جانب خداى متعال است» .
امام صادق عليه السلام سپس فرمود : «هر كس در روز قيامت ، با ولايت پيشواى ناحق و غير الهى و با انكار حقّ ما و نفى ولايت ما بيايد ، خداوند متعال در روز قيامت ، او را در آتش ، سرنگون مى كند» .