همين دليل است كه «اُنس» هم مانند «اُلفت» ، ^۱ از سپاهيان خِرد شمرده مى شود و انسان براى رسيدن به زندگى مطلوب ، بايد از اين ويژگىِ فطرى استفاده نمايد .

2 . جهت دهىِ اُنس به سمت امور پايدار

بى ترديد ، فرجام اُنس و دل بستگى به چيزهاى ناپايدار ، جدايى و وحشت است ، و هر چه اُنسْ شديدتر باشد ، جدايى هم وحشتناك تر و اندوه ناك تر خواهد بود ، چنان كه از سليمان عليه السلام نقل شده است :
آنَسُ شَى ءٍ الرّوحُ تَكونُ فِى الجَسَدِ وَ أوحَشُ شَى ءٍ الجَسَدُ تُنزَعُ مِنهُ الرّوحُ .^۲
مأنوس ترين چيز، روح در درون تن است و وحشتناك ترين چيز، تنى است كه روح از آن كنده مى شود .
بر اين اساس ، احاديث اسلامى ، دل بستگى هاى ناپايدار انسان را به گونه اى جهت مى دهند و هدايت مى نمايند كه ضمن تأمين نيازهاى مادّى و موقّت ، جدايى از آنها خطرناك نباشد .

3 . ارزشمندترين اُنس

بهترين و پايدارترين دوستى كه انسان مى تواند با او اُنس بگيرد و به او دل بستگى پيدا كند ، خداوند متعال است ، چنان كه از پيامبر خدا روايت شده است كه مى فرمايد :
لا يَستَوحِشُ مَن كانَ اللّهُ أنيسَهُ .^۳
كسى كه خداوند، مونس اوست، احساس [تنهايى و] ترس نمى كند .