۱۵۵.امام زين العابدين عليه السلامـ در مناجات با خدا ـ :پس به آنچه مرا به سوى آن كشاندى ، تكيه كردم ، اگر چه به من گزند رسيد و فقر ، خوارم كرد و بلا ، دامنگيرم شد .
پس اگر اينها ـ اى معبود من ـ از خشم تو بر من است ، از خشم تو به بردبارى تو پناه مى برم ـ اى مولاى من ـ ، و اگر خواسته اى مرا بيازمايى ، بى گمان ، ناتوانى و بيچارگى مرا مى دانستى ؛ چرا كه فرموده اى : «به راستى كه انسان ، سخت آزمند آفريده شده است . هر گاه او بدى اى رسد ، بى تابى مى كند ، و هر گاه به او خير رسد ، بخل مى ورزد» .
و فرموده اى : «امّا انسان ، هر گاه پروردگارش او را بيازمايد و گرامى اش دارد و نعمتش دهد ، مى گويد : «پروردگارم مرا گرامى داشته است» و امّا هر گاه او را بيازمايد و روزى اش را بر او تنگ گرداند ، مى گويد : «پروردگارم مرا خوار داشته است!»» .
و فرموده اى : «هر آينه ، انسان ، از حد مى گذراند ، آن گاه كه خويشتن را بى نياز ببيند» و فرموده اى : «و هر گاه به انسان گزندى رسد ، ما را ، به پهلو خفته يا نشسته يا ايستاده ، مى خواند ، و چون گزندش را از او برطرف سازيم ، چنان مى گذرد كه گويى ما را براى گزندى كه به او رسيده ، نخوانده است» و فرموده اى: «و هر گاه به انسان گزندى رسد ، توبه كنان ، پروردگارش را مى خواند . سپس چون از جانب خود به او نعمتى بخشد ، آنچه را كه پيش تر براى رفع آن به درگاه او دعا مى كرد ، از ياد مى بَرَد» و فرموده اى : «و انسان [همان گونه] كه خير را فرا مى خوانَد ، [پيشامد] بد را مى خواند ، و انسان ، شتاب زده است» و فرموده اى : «و هر گاه به انسان از جانب خود ، رحمتى چشانيم ، بِدان شادمان مى شود» .
راست گفته اى و درست فرموده اى ، اى مولاى من ! اينها صفات من اند كه در خويش مى شناسم ، و به قدرت تو در من نهاده شده اند ؛ امّا تو از جانب خويش ، به من وعده اى نيكو داده اى [و آن اين ]كه تو را بخوانم و تو پاسخم دهى . پس اينك من ، چنان كه فرمانم داده اى ، تو را مى خوانم . پس تو نيز چنان كه وعده ام داده اى ، اجابتم فرما و نعمتت را به من باز گردان ، و مرا از وضعى كه دارم ، به بهتر از آن منتقل كن ، تا از طريق آن به خشنودى تو دست يابم و به آنچه در نزد خويش براى دوستان خوبت آماده ساخته اى ، نايل آيم ، كه تو شنونده دعايى ، و نزديكى و اجابت كننده اى . درود خدا بر محمّد و خاندان پاك و پاكيزه و نيك او باد !