1.او سيّد هاشم بن اسماعيل كتكانى بحرانى (م ۱۱۰۷ ق) است كه در كتكان از نواحى بحرين به دنيا آمد . تراجم نويسان، شخصيت علمى و عملى او را ستوده اند . او از شيخ حر عاملى اجازه نقل حديث داشت . گفته شده: «او ۷۵ كتاب تأليف كرد؛ امّا نوشته هايش از غلو و سستى خالى نيست » (ر.ك: أعيان الشيعة : ج ۱۰ ص ۲۴۹ ، أمل الآمل : ج ۲ ص ۳۴۱ ، رياض العلماء : ج ۵ ص ۳۱۰ ، العلّامة السيّد هاشم البحرانى ، فارس تبريزيان) .

2.براى نمونه، ر .ك : الأمالى، طوسى : ص ۲۶۳ و ۳۶۸ ، الأمالى، صدوق : ص ۳۸۱ ـ ۳۸۲ ، مجمع البيان : ج ۸ ص ۵۵۹ . نيز ، براى مطالعه گسترده تر همه نقل ها ، ر.ك: همين دانش نامه : ج ۹ ص ۲۳۱ ـ ۲۴۷ و ۲۶۱ ـ ۳۰۱ .

3.در اين خصوص مطالب زير ، شايان توجّه اند : اوّلاً : محقّق محترم كتاب عوالم العلوم ، در پانوشت كتاب در باره سند مزبور مى نويسد : گفته اند : سيّد ماجد بحرانى كه در سند اين روايت آمده ، اگر پسر هاشم بن على باشد كه شرح حال او را صاحب الحدائق در كتاب لؤلؤة البحرين و شيخ نورى در خاتمة المستدرك آورده ، سيّد هاشم بحرانى ، از او نمى تواند روايت كند چه برسد به اين كه او از مشايخ سيّد هاشم باشد ، چرا كه سيّد ماجد در سال ۱۲۰۸ در گذشته ، و سيّد هاشم در حدود سال ۱۱۰۷ و با اين حساب ، ميان اين دو ، نزديك هشتاد سال فاصله است . و اگر منظور سيّد ماجد بن محمّد بحرانى باشد كه شيخ حر عاملى در بخش دوم كتاب أمل الآمل از او ياد كرده و گفته كه هم عصر او و شخصى دانشمند و جليل القدر بوده ، و در شيراز به امر قضاوت اشتغال داشته و سپس در اصفهان قاضى شده است ، بايد گفت : از اين شخص در زمره مشايخ و اسانيد اخبار ، يادى نشده است ؛ بلكه به دليل فاصله زمانى اين دو ، و هم طبقه نبودن ، ظاهرا وى از شيخ حسن بن زين العابدين (پسر شهيد ثانى و مؤلف كتاب معالم) هم روايت نكرده است (ر. ك: عوالم العلوم / فاطمة الزهراء عليهاالسلام : ج ۲ ص ۹۳۰ پانوشت دوم) . ثانيا : يكى از محقّقان علم رجال ، در دست نوشتى كه از ايشان در اختيار است ، نگاشته است : يك. اين حديث به شكل مزبور ، اوّلين مرتبه در حاشيه كتاب عوالم مرحوم سيّد هاشم بحرانى نقل شده است. اين جانب تصوير نسخه خطّى آن را ديدم و همان گونه كه مرحوم شهيد [آية اللّه محمّد على ]صدوقى نيز براى آقاى [آية اللّه جعفر] سبحانى نقل كرده است، به خطّ صاحب عوالم نيست و شخص مجهولى ، [آن را] بدون امضا اضافه كرده ؛ يعنى معلوم مى شود بعدها توسّط ديگران به آن [نسخه ]افزوده شده است. دو. در سند اين حديث، «قاسم بن يحيى الجلّاء» است كه از چند جهت مورد خدشه است: الف ـ نام وى در كتب حديثى و رجالى ذكر نشده است. ب ـ احمد بن محمّد بن ابى نصر بزنطى ، اين حديث را از او نقل مى كند ، در حالى كه از وى به عنوان مشايخ بزنطى نام برده نشده است. ج ـ خود او ، اين حديث را از ابو بصير و او هم از ابان بن تغلب نقل مى كند كه چنين نقلى در منابع حديثى و رجالى مطلقا سابقه ندارد. از مجموع قرائن فوق به دست مى آيد كه سند فوق، پايه و اساسى ندارد و غير قابل قبول است ، اگر چه اصل واقعه اصحاب كسا و نزول آيه تطهير در شأن اهل بيت عليهم السلام جزو مسلّمات است و شيعه و سنّى بِدان اتّفاق نظر دارند» .