۱۲۰.امام على عليه السلامـ در راز و نيازش با خدا ـ :معبودا ! تو براى من تَنى آفريدى ، و در آن برايم ابزارهايى نهادى تا با آنها تو را فرمان برم يا نافرمانى كنم ، تو را به خشم آورم يا خشنودت سازم ، و در درونم انگيزه هايى براى خواهش ها قرار دادى ، و در سرايى آكنده از آسيب ها جايم دادى ، سپس مرا فرمودى : «باز ايست» . پس من به واسطه تو [از گناه و نافرمانى] باز مى ايستم ، و از تو نگهدارى مى جويم ، و به تو پناه مى آورم ، و از تو حمايت مى طلبم ، و از تو مى خواهم كه مرا به هر كارى كه تو را خشنود مى سازد ، توفيق دهى .
۱۲۱.امام زين العابدين عليه السلامـ در دعاى ايشان به هنگام ديدن هلال ماه ـ :از خدا كه پروردگار من و پروردگار توست ، مى خواهم كه ... بر محمّد و خاندان او درود فرستد و تو را ... [براى من] هلالى ايمن از آسيب ها ، و سالم از بدى ها قرار دهد .
۱۲۲.امام زين العابدين عليه السلامـ در دعاى ايشان هنگام ختم قرآن ـ :بار خدايا ! بر محمّد و خاندان او درود فرست و قرآن را در تاريكى هاى شب مونس ما قرار ده ... و اين كه زبان هاى ما را از سخن گفتن در باره باطل لال گردانَد ، بى آن كه آسيبى به زبان هايمان برسد .
۱۲۳.امام زين العابدين عليه السلامـ در دعاى ايشان هنگام شنيدن صداى رعد ـ :بار خدايا ! بر محمّد و خاندان او درود فرست و سود و بركت اين ابرها را بر ما فرو فرست ، و گزند و زيان آنهارا از ما بگردان ، و با آنها به ما آسيبى مرسان ، و بر ارزاق ما خسارتى وارد مساز .
۱۲۴.امام زين العابدين عليه السلامـ از دعاى ايشان در هر بامداد و شامگاه ـ :بار خدايا ! پس ستايش ، تو را كه پرتو بامدادى را بر ما نمايان نمودى و ما را از فروغ روز ، برخوردار ساختى و جايگاه هاى طلب روزى را به ما نشان دادى و از شبيخون آسيب ها و گزندها نگاهمان داشتى .
