۱۷۴.رجال الكشّىـ به نقل از هشام بن الحكم ـ :امام صادق عليه السلام فرمود : «خداوند ، بُنان و سَرىّ و بَزيع ۱ را لعنت كند ! شيطان ، از فرقِ سر تا نافش ، به صورت زيباترين انسان براى اين سه نفر ، نمايان مى شد».
گفتم : بُنان ، در تأويل و تفسير اين آيه : «و او كسى است كه در آسمان ، خدا ، و در زمين ، خداست» ، مى گويد: يعنى خداى زمين ، غير از خداى آسمان است، و خداى آسمان ، غير از خداى زمين. خداى آسمان ، مقامش والاتر از خداى زمين است، و زمينيان ، برترىِ خداى آسمان را مى شناسند و او را بزرگ مى شمارند.
امام عليه السلام فرمود: «به خدا سوگند كه خدا ، يكى است و شريكى ندارد ! او هم خداى آسمانيان است ، و هم خداى زمينيان. بُنان ـ كه لعنت خدا بر او باد ـ ، دروغ مى گويد. او خداوندِ بزرگ و توانا را كوچك دانسته و عظمت او را خُرد شمرده است» .
10 / 9
اين هفت نفر
۱۷۵.امام صادق عليه السلامـ در باره اين سخن خداوند عز و جل:«آيا به شما خبر دهم كه شيطان ها بر چه كسى نازل مى شوند ؟ بر هر دروغگوى گنهكارى»ـ :ايشان ، هفت نفرند: مُغَيره ، ۲ بُنان، صائِد، حمزة بن عُماره بَربَرى ، حارث شامى ، ۳ عبد اللّه بن حارث ، ۴ و ابو خطّاب .
1.. نام او بَزيع بن موسى حائك است . وى ادّعا كرد پيامبر است و از جانب جعفر بن محمّد (امام صادق عليه السلام ) كه خداست، فرستاده شده است. امام صادق عليه السلام در باره او فرمود: «او ملعون است. به خدا و رسول او نسبت دروغ مى دهد» .
ابن ابى يعفور مى گويد : به امام صادق عليه السلام گفتم : بَزيع ، مدّعى است كه پيامبر است. فرمود: «اگر از او شنيدى كه اين را مى گويد ، او را بكُش» . نيز ابن ابى يعفور مى گويد : خدمت امام صادق عليه السلام رسيدم. پرسيد: «از بزيع ، چه خبر؟» . گفتم : كشته شد. فرمود: «خدا را شكر! براى او چيزى بهتر از كشته شدن نبود ؛ چون هرگز توبه نمى كرد» . فرقه بزيعيه، از فرقه هاى غُلات ، منسوب به اوست (ر . ك : فرق الشيعة ، نوبختى : ص ۴۳ ، الكافى : ج ۲ ص ۳۴۰ و ج ۷ ص ۲۵۸ ح ۱۳ و ص ۲۵۹ ح ۲۲ ، رجال الكشّى : ج ۲ ص ۵۹۳ ش ۵۴۹ ـ
2.. نام او مُغَيرة بن سعيد عِجلى ، ملقّب به ابتر است . او به امام باقر عليه السلام دروغ مى بست. امام صادق عليه السلام فرمود: «مغيرة بن سعيد ـ كه خدايش لعنت كند ـ ، در كتاب هاى اصحاب پدرم ، احاديثى را وارد مى كرد كه پدرم آنها را نگفته بود» . فرقه بَتَريه ، از زيديه منسوب به اين شخص است. اين فرقه ، امامت امام صادق عليه السلام را منكر بودند و مى گفتند : بعد از امام باقر عليه السلام امامت در نسل على بن ابى طالب عليه السلام نيست و امامت در مُغيرة بن سعيد است تا زمان خروج مهدى عليه السلام كه از نظر آنان ، محمّد بن عبد اللّه بن حسن است . او زنده است و نمُرده و كشته هم نشده است. اين فرقه را به نام مغيرة بن سعيد، «مغيريّه» نيز ناميده اند. او ، ادّعاى نبوت كرد و حرام ها را حلال شمرد (ر . ك : رجال الكشّى : ج ۲ ص ۴۸۹ ش ۳۹۹ ـ ۴۰۲ ، فرق الشيعة ، نوبختى : ص ۵۹).
3.. در رجال الكشّى از ابن سنان روايت شده است كه حارث شامى و حمزه بربرى ملعون هستند (نقد الرجال : ج ۱ ص ۳۸۵) . نكته قابل تذكّر ، آن است كه در كتاب هاى رجالى ، مطلبى بيشتر از اين در باره اين شخص پيدا نشد .
4.. آية اللّه خويى احتمال داده است كه اين شخص ، پسر حارث شامى پيش گفته باشد. مطلبى غير از اين در باره اين شخص پيدا نشد .
