فصل هفتم : انسان هاى با بركت
7 / 1
پيامبران
قرآن
«گفته شد : اى نوح! با ايمنى از سوى ما و بركت هايى بر تو ، بر امّت هايى از كسانى كه با تو اَند ، فرود آى ، و امّت هايى هستند كه به زودى ، آنان را برخوردار مى كنيم ، سپس از ما عذابى دردناك به آنان مى رسد» .
«گفتند : آيا از كار خدا تعجّب مى كنى؟ رحمت و بركت هاى خدا بر شما خاندان باد! همانا او ستوده و شكوهمند است» .
«و بر او و بر اسحاق، بركت داديم و از فرزندان آن دو ، [كسانى] نيكوكار ، و [كسانى ]آشكارا ستمگر به خويشتن بودند» .
«چون [موسى] نزد آن (كوه طور) آمد ، ندا داده شد كه : هر كه در آن آتش ، و هر كه اطراف آن است ، بركت يافته است ، ۱ و خدا ، پروردگار جهانيان ، منزّه است»
1.. مقصود از «بركت يافته است» ، «يافتن خيرِ بسيار» است . «به كسى بركت داد» ، يعنى : «خير فراوان به او رساند» . در سوره طه در باره همين جاى داستان آمده است : «چون نزد آن آتش آمد ، نداد داده شد : اى موسى! منم پروردگارت . پس كفش خود را از پاى برون آور . تو در وادىِ مقدّس طُوى هستى و من ، تو را برگزيده ام . پس به آنچه وحى مى شود ، گوش فرا بده» (طه : آيه ۱۱ ـ ۱۳) . از اين ، بر مى آيد كه مقصود از كسى كه پيرامون آتش است ، موسى عليه السلام است يا او و كسان ديگرى كه پيرامون آتش بودند . و بركت يافته بودن او ، برگزيده شدنِ او پس از تقديس اوست (الميزان فى تفسير القرآن : ج ۱۵ ص ۳۴۲) .
