۴۳۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بسيار استغفار كنيد تا روزى را فراهم آوريد.

۴۳۸.امام على عليه السلامـ در يكى از سخنرانى هاى ايشان ـ :خداوند سبحان، استغفار را مايه فراوانىِ روزى و رحمت مردم قرار داده و فرموده است: «از پروردگارتان آمرزش بخواهيد؛ همانا او بسيار آمرزنده است...» . پس، رحمت خدا بر كسى باد كه به توبه اش روى آورد و از خطايش پوزش طلبد و پيش از مرگش كارى بكند .

۴۳۹.الفرج بعد الشدّةـ به نقل از ايّوب بن عبّاس بن حسن ـ :باديه نشينى از رنجى كه داشت و از تنگناى زندگى و فراوانى اهل و عيال، به امير مؤمنان عليه السلام شِكوه كرد. امام عليه السلام فرمود: «استغفار كن؛ چرا كه خداوند مى فرمايد: «از پروردگارتان آمرزش بخواهيد؛ همانا او بسيار آمرزنده است» ».
آن مرد رفت و بار ديگر آمد و گفت: اى امير مؤمنان! من بسيار استغفار كردم؛ ولى در كارم گشايشى نديدم.
فرمود: «شايد استغفار كردن نمى دانى».
گفت: مرا بياموز.
فرمود: «نيّت خويش را خالص كن و از پروردگارت فرمان بردارى كن و بگو: خدايا! از هر گناهى كه بدنم با عافيت بخشىِ تو، بر انجام دادن آن ، نيرو يافته است، و از هر گناهى كه به فضل نعمت تو، بر آن ، توان يافته ام، يا در سايه روزىِ فراوان تو، به آن دست گشوده ام، يا در انجام دادن آن به بردبارى و امان تو ـ آن گاه كه از آن ترس داشتم ـ اعتماد كرده و به بزرگوارى و عفو تو تكيه داشته ام، از تو آمرزش مى خواهم .
خداوندا! از هر گناهى كه در آن ، نسبت به امانتم خيانت كرده ام، ^۱ يا جان خود را ارزان فروخته ام، يا كاميابى هايم را مقدّم داشته و خواسته دلم را برگزيده ام، يا براى ديگرى سخن چينى كرده ام، يا پيروان خودم را به گم راهى كشانده ام، يا به كمك نيرنگ خويش، چيرگى يافته ام، يا بر مولاى خودم ، نيرنگ زده ام و او هم در كيفر من ، شتاب نكرده است، از تو آمرزش مى خواهم؛ چرا كه تو ـ اى خداى سبحان ـ نافرمانى ام را خوش نمى داشتى و
آن را از من نمى خواستى ؛ ليكن پيش تر مى دانستى كه من با اختيار و اراده و گزينش خودم ، آن را انجام مى دهم. پس با من بردبارى ورزيدى و مرا به اجبار، به آن وا نداشتى و آن را به زور، بر من تحميل نكردى و هيچ ستمى به من نكردى، اى مهربان ترينِ مهربانان!
اى همراه من در گرفتارى ام، اى مونس من در تنهايى ام، اى نگهبان من در غربتم، اى صاحب من در نعمتم، اى زداينده رنجم، اى شنواى دعايم، اى ترحّم كننده بر اشكم ، اى بخشاينده لغزشم، اى خداى راستينِ من، اى تكيه گاه استوارم، اى همسايه تنگنايم، اى مولاى مهربانم، اى خداى خانه عتيق (كعبه)! مرا با گشايشى نزديك و استوارْ از سوى خودت، از كام تنگنايى ، به وسعت راه ، برون آر، و هر سختى و تنگنايى را از من ، برطرف ساز، و نسبت به آنچه در توان من يا بيرون از توان من است، كفايتم كن!
خدايا! هر اندوه و غمى را از من برطرف ساز و هر غصّه و رنجى را از من برون آر، اى زداينده اندوه و برطرف سازنده غم! اى فرستنده باران، اى پاسخگوى دعاى گرفتار، اى بخشاينده و مهربانِ دنيا و آخرت! بر برگزيده خود از آفريده هايت و بر دودمان پاك او، درود فرست و از من، اندوهى را كه سينه ام را تنگ كرده و صبرم را به پايان آورده و چاره ام را كاسته و توانم بر آن ناتوان شده، برطرف ساز، اى زداينده هر رنج و بلا، اى داناى هر راز و پنهان، اى مهربان ترينِ مهربانان! «و همه كارم را به خدا وا مى گذارم؛ همانا خداوند به بندگان ، بيناست»«و توفيقم جز از سوى خدا نيست» . «بر او تكيه كرده ام و او پروردگار عرش عظيم است» ».
آن باديه نشين گفت: با اين دعا، بارها از خداوند ، آمرزش خواستم. پس اندوه و تنگنايىِ مرا زدود و روزى ام را افزود و رنجم را برطرف ساخت.