۱۱۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كارِ بااهمّيتى كه با نام خدا آغاز نشود ، بى دنباله (ناتمام) خواهد بود .

۱۱۱.امام على عليه السلام :در شروع هر كارى ، كوچك يا بزرگ ، بگوييد : «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» .

۱۱۲.امام صادق عليه السلام :درهاى گناه را با پناه بردن به خدا [و گفتنِ «أعوذ بِاللّه »] ببنديد ، و درهاى طاعت را با بردنِ نام خدا ، باز كنيد .

۱۱۳.امام صادق عليه السلام :گفتنِ «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» را وا مگذار ، هر چند پيش از خواندن شعرى .

۱۱۴.امام صادق عليه السلام :گاه يكى از شيعيان ما ، در آغاز كارى ، گفتنِ «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» را ترك مى گويد و از اين رو ، خداوند ، او را به امر ناخوشايندى گرفتار مى سازد تا وى را متوجّه سپاس گزارى از خداوند متعال و ثناى او گردانَد و لكّه ننگِ تقصير در ترك «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» را از او بزُدايد .
يك بار عبد اللّه بن يحيى نزد امير مؤمنان عليه السلام رفت . جلوى ايشان ، چهارپايه اى بود و به عبد اللّه فرمود كه روى آن چهارپايه بنشيند . تا عبد اللّه نشست ، چهارپايه ، كج شد و او به سر [بر زمين] افتاد و سرش شكست و خون جارى شد . امير مؤمنان عليه السلام دستور داد تا آب آوردند و خونش را شست . سپس [على عليه السلام به او ]فرمود : «نزديك من بيا» .
عبد اللّه ، نزديك شد . ايشان ، دستش را بر شكافِ سر او ـ كه از شدّت درد آن ، تاب نمى آورد ـ نهاد و بر آن ، دست كشيد و از آب دهان خود بر آن نهاد . بلافاصله ،
زخم سر به هم آورد ، به طورى كه انگار اصلاً صدمه اى نديده است .
سپس امير مؤمنان عليه السلام فرمود : «اى عبد اللّه ! سپاس ، خدا را كه زدودنِ گناهان شيعيان ما را در دنيا با ايجاد رنج و گرفتارى براى آنان قرار داد تا همچنان طاعت هايشان برقرار بماند و براى آنها پاداش داده شوند ...» .
عبد اللّه بن يحيى گفت : اى امير مؤمنان! مرا آگاه كردى و به من آموختى . اكنون اگر صلاح مى دانى، به من بفرما كه چه گناهى مرتكب شده بودم كه به سبب آن ، در اين مجلس تنبيه شدم ، تا ديگر آن را تكرار نكنم .
امير مؤمنان عليه السلام فرمود : «وقتى نشستى ، نگفتى : «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» . پس خداوند ، اين تنبيه را براى غفلت تو از كارى قرار داد كه به آن ، فرا خوانده شده اى ، تا با اين وسيله ، تو را [از اين گناه] پاك گردانَد . مگر نمى دانى كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله برايم گفت كه خداوند عز و جل فرمود : هر كار مهمّى كه در آن ، بسم اللّه گفته نشود ، ناقص است ؟!» .
عبد اللّه بن يحيى گفت : چرا ، پدر و مادرم به فدايت ! از اين پس ، آن را ترك نمى كنم .
امير مؤمنان عليه السلام فرمود : «در اين صورت ، در امان و خوش بخت خواهى بود» .

ر . ك : ص 211 ح 9 .