۱۹.امام كاظم عليه السلامـ در سفارش به هِشام بن حَكَم ـ :اى هِشام! از اين دنيا و مردم آن ، بر حذر باش؛ زيرا مردم در دنيا چهار گروه اند : شخص افتاده در ورطه هلاكت و هماغوشِ هوس ؛ طالب دانش و قرآن خوان كه هر چه دانشش افزون گردد ، بر غرورش افزوده شود و قرآن دانىِ خويش و دانش خود را وسيله گردن فرازى بر فرودستان خود سازد ؛ عابد نادانى كه هر كس را كه در عبادت ، از او كمتر است ، كوچك شمارد و دوست بدارد كه او را تعظيم و تكريم كنند ؛ و صاحب بصيرتِ داناىِ آشنا به راه حق كه دوست دارد حق را بر پاى دارد ؛ امّا يا ناتوان است يا مغلوب و فرومانده كه نمى تواند آنچه را مى داند ، به كار ببندد و از اين رو ، اندوهناك و غم زده است . پس او ، بهترين فردِ روزگار خود و خِردمندترينِ آنان است .

۲۰.امام رضا عليه السلامـ در كتاب فقه منسوب به ايشان ـ :بدان كه عمل مداومِ اندك ، امّا توأم با يقين و بصيرت ، در نزد خداوند ، برتر از عملِ بسيارِ توأم با غير يقين و جهل است .

۲۱.امام رضا عليه السلامـ در كتاب فقه منسوب به ايشان ـ :از موسى بن جعفر عليه السلام روايت مى كنم كه: «خداوند بزرگ و بلندمرتبه ، مكارم اخلاق را به پيامبرش ارزانى داشت . پس شما نيز خود را بيازماييد . اگر اين خوى ها در شما بود ، خدا را سپاس گوييد ، و گرنه ، آنها را با رغبت از او بخواهيد» .
سپس ، ده تا از اين خوى ها را برشمرد : «يقين ، قناعت ، بصيرت ...» .