۲۴.تأويل الآيات الظاهرةـ به نقل از حَلْبى ، از امام صادق عليه السلام ، در باره آيه شريف :«پس پليدكارى و پرهيزگارى اش را به آن ، الهام كرد»ـ :حق و باطل را به او شناسانْد ، و اين است معناى سخن او كه: «سوگند به نفس و آن كه آن را درست كرد » .
3 / 2
كتاب خدا
قرآن
«و به راستى ، پس از آن كه نسل هاى نخستين را نابود كرديم ، به موسى كتاب داديم كه [در بر دارنده ]بصيرت ها و ره نمود و رحمتى براى مردم بود ، اميد كه پند گيرند» .
«و هر گاه براى آنان ، آياتى نياورى ، مى گويند: «چرا آن را خود برنگزيدى؟» . بگو : من ، فقط از آنچه كه از پروردگارم به من وحى مى شود ، پيروى مى كنم . اين [قرآن] ، بصيرت هايى است از جانب پروردگار شما ، و براى گروهى كه ايمان مى آورند ، هدايت و رحمتى است» .
«اين [كتاب] ، براى مردم بصيرت بخش و براى قومى كه يقين دارند ، ره نمود و رحمتى است» .
حديث
۲۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :قرآن ، از گم راهى به راه مى آورَد و كورى[ـِ دل] را بينايى مى بخشد .
۲۶.امام على عليه السلام :كتاب خداست كه با آن مى بينيد و با آن ، سخن مى گوييد و با آن مى شنويد و برخى از آن ، از برخى ديگر ، سخن مى گويد و برخى از آن ، بر برخى ديگرش گواهى مى دهد و در باره خدا ، سخنِ ناهمساز نمى گويد و پيرو خود را از خدا ، جدا نمى گردانَد .
۲۷.امام على عليه السلام :هيچ كس با اين قرآن ننشست ، مگر آن كه با افزايشى يا كاهشى از كنارش برخاست: افزايش در هدايت و يا كاستى از كورى[ـِ دل و باطن] .
