۱۱۷.امام على عليه السلامـ در يادكرد ويژگى پيامبر صلى الله عليه و آله ـ :او پيشواى پرهيزگاران و [چشم ]بصيرت ره يافتگان است .

۱۱۸.امام على عليه السلامـ در يادكرد از پيامبر صلى الله عليه و آله ـ :طبيبى بود كه با طبابت خود ، ميان مردم مى گرديد . مرهم هايش را درست و آماده كرده و ابزار داغ كردنش را تافته بود و آنها را بر هر جا از دل هاى كور و گوش هاى كَر و زبان هاى گُنگ ، كه نياز بود ، مى گذاشت . با داروى خود ، مواضع غفلت و جايگاه هاى سرگردانى را مى جُست [و درمان مى كرد] .

۱۱۹.امام على عليه السلام :من ، نور وحى و رسالت را مى ديدم و رايحه نبوّت را مى بوييدم . فرياد ( / ناله ) شيطان را در هنگامى كه وحى بر ايشان ، نازل شد ، شنيدم . گفتم : اى پيامبر خدا ! اين ، چه فريادى است؟
فرمود : «اين ، شيطان است كه از پرستيده شدنش ، مأيوس شده است . تو آنچه را من مى شنوم ، مى شنوى و آنچه را من مى بينم ، مى بينى ، جز آن كه تو پيامبر نيستى ؛ بلكه تو دستْ يار [من] هستى و تو در راه خيرى » .

۱۲۰.امام على عليه السلام :من از جانب پروردگارم ، دليلى آشكار و در دينم ، بصيرت و در كارم ، يقين دارم .

۱۲۱.امام على عليه السلامـ از سخنان ايشان كه در آن به كشتارها و فتنه هاى آينده اشاره مى كند ـ :سپس در آن [فتنه] ، عدّه اى چنان تيز [و آب داده] مى شوند كه آهنگر ، سرنيزه ( / تيغه شمشير) را تيز مى كند و ديدگانشان به نور قرآن ، روشنى مى يابد ... . ^۱
و روزگارشان ، به درازا مى كِشد تا خوارى را به نهايت مى رسانند و مستوجب دگرگونى [ـِ پيشامدهاى روزگار و زوال نعمت ها] مى شوند ، تا آن كه به پايان روزگار خويش ، نزديك مى شوند . گروهى نيز به آشوب ها روى مى آورند و دست به جنگ افروزى مى زنند و تخمِ جنگ مى افشانند . ^۲ [امّا مؤمنانِ بينشوَر] با شكيبايى خود [در ميدان جهاد] بر خدا منّتى نمى نهند ، و جان فشانى هاى خويش در راه حق را بزرگ نمى پندارند تا آن كه چون قضاى الهى به تمام شدن مدّت بلا و آزمايش تعلّق گيرد ، [عقايد و] بينش هاى خود را بر سرِ شمشيران مى نهند [و آن را براى مردمان ، آشكارا تبليغ مى كنند ]و به فرمان اندرزگوىِ خويش مطيع پروردگار خود مى گردند . ^۳