۱۳۷.امام على عليه السلامـ در توصيف پيامبر صلى الله عليه و آله ـ :[زندگى] پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، خود ، براى تو الگويى بسنده است و دليلى براى تو بر نكوهيدگى و عيبناكى دنيا و انبوهىِ ننگ ها و بدى هاى آن است ؛ چرا كه دنيا ، از او گرفته شد و براى ديگران ، فراهم گشت . از شير [مادر ]دنيا ، باز گرفته شد و از زرق و برق آن ، دور نگه داشته شد ... .
پس به پيامبرت ـ كه از همه پاك تر و وارسته تر است ـ تأسّى بجوى كه در او الگويى است براى هر كه در پىِ الگوست و [مايه] شكيبايى براى هر كه خواهان شكيبايى [در برابر از دست دادن دنيا] است . محبوب ترينِ بندگان در نزد خداوند ، كسى است كه به پيامبرش تأسّى بجويد و از او پيروى كند .
او از دنيا چندان نخورْد كه دهان را پُر كند ، و بدان چندان ننگريست كه [حتّى ]گوشه چشمى بِدان افكنَد . پهلوهايش ، از همه لاغرتر و شكمش ، از همه تهى تر بود . دنيا به او پيشنهاد شد ؛ امّا از پذيرفتنش سر باز زد . دانست كه خداى سبحان ، چيزى (علاقه مندى به دنيا) را دشمن مى دارد ، او هم آن را دشمن گرفت ، و [دانست] چيزى را خوار مى دارد ، او هم آن را خوار داشت ، و [دانست ]چيزى را خُرد مى شمارد ، او هم آن را خُرد شمُرد .
اگر در ما هيچ [عيبى] نبود ، جز همين كه آنچه را خدا و پيامبرِ او دشمن داشته اند ، دوست داشته باشيم و آنچه را خدا و پيامبرش خُرد شمرده اند ، بزرگ شماريم ، همين ، خود براى مخالفت ما با خدا و سرپيچى از فرمانش كافى بود .
او روى زمين [ـِ بدون فرش] ، غذا مى خورد و چون بردگانْ مى نشست و با دست خود ، كفشش را مى دوخت و با دست خود ، جامه اش را وصله مى زد و بر الاغ برهنه ، سوار مى شد و يك نفر را هم در تَرْك خود مى نشانْد . پرده اى نگارين بر درِ اتاقش آويخته ديد ، به همسرش فرمود : «فلانى! اين را از برابر چشم من ، دور كن ؛ زيرا هر گاه چشمم به آن مى افتد ، به ياد دنيا و زيورهاى آن مى افتم».
آرى! او از صميم دل ، از دنيا روى برتافت و ياد آن را در جان خويش ميرانْد و دوست داشت كه زيب و زيور دنيا ، از برابر چشمش دور باشد تا از آن ، جامه اى زيبا
تهيّه نكند و دنيا را جاى ماندن نداند و به اقامت در آن ، اميدوار نشود . پس دنيا را از جان خويش به در كرد و آن را از دلْ دور ساخت و از چشمش پنهان داشت . آرى! اين چنين است كسى كه چيزى را دشمن مى دارد ، از نگاه كردن به آن و از اين كه نام آن در حضور او برده شود ، نفرت دارد .