۲۸۳.كمال الدينـ به نقل از سَدير صيرفى ـ :من و مفضّل بن عُمر و ابو بصير و اَبان بن تَغلب بر سَرورمان امام صادق عليه السلام وارد شديم و ديديم بر روى خاك، نشسته و لباس زبر خيبرى و يقه گِرد (بدون يقه) و آستينْ كوتاه، بر تن دارد و مانند زن شيداى فرزندْمرده جگرسوخته مى گريد ، و اندوه ، رخسارش را پوشانده و رنگ از گونه هايش پريده و اشك ، كاسه هاى چشمش را فرسوده است و مى گويد : «سَرورا ! فراق تو ، خوابم را گرفته ، و بسترم را بر من تنگ كرده ، و آرام دلم را از من ربوده است . سَرورا ! فراق تو ، مصيبت مرا به مصيبت هاى ابد ، پيوند زده است ، و از دست دادنِ يكى پس از يكى ، به از بين رفتن كل و مجموع مى انجامد . پس هر بار كه از مصيبت هاى گذشته و بلاهاى پيشين ، اشكى به چشمم مى آيد و ناله اى از سينه ام بر مى آيد ، مصيبت هاى بزرگ تر و وحشتناك تر ، و بلاهايى سخت تر و بدتر در آينده ، و حوادثى كه به خشم تو آميخته و فجايعى كه با ناخشنودى تو خمير گشته است ، در برابرم مجسّم مى شوند» .
از وحشت ، عقل از سرمان پريد و از ترس آن پيشامد هولناك و بدىِ مهلك ، بند دلمان پاره شد و آن را نشانه پيشامدى ناگوار يا فرود آمدن حادثه اى تلخ بر ايشان پنداشتيم . از اين رو گفتيم : خدا چشمانت را نگرياند ، اى فرزند بهترينِ مردمان! از چه حادثه اى چنين اشك مى ريزيد و باران از ديده مى باريد ، و چه واقعه اى شما را اين چنين ماتم زده كرده است ؟
امام صادق عليه السلام چنان نفس عميقى كشيد كه درونش از آن ، باد كرد و نشان مى داد كه به شدّت ترسيده است . پس فرمود : «واى بر شما! صبح امروز ، كتاب جَفْر را
نگاه مى كردم . اين كتاب، مشتمل بر علم مرگ و ميرها و بلاها و مصيبت هاى تلخ است ، و وقايع گذشته و آينده تا روز قيامت در آن آمده و اين علم را خداوند به محمّد و امامان پس از او اختصاص داده است و در آن [كتاب] ، در باره ولادت قائممان و غيبت او و تأخير در ظهورش و عمر طولانى اش و آزمايش مؤمنان در آن زمان ، و به شك افتادن دل هاى آنان بر اثر به طول انجاميدن غيبتش ، و برگشتن بسيارى از آنها از دينشان ، و در آوردن طوق اسلام از گردن هايشان ـ كه خداوند پاك در باره آن فرموده است : «كارنامه هر انسانى را به گردنش آويخته ايم» ، كه مقصود ، ولايت است ـ ، تأمّل مى كردم كه دلم شكست و غم و اندوه ها بر من مستولى گشت [و اين گونه مى گريم]» .

ر . ك : ص 219 ح 230 .