(خصوصا در شهرهاى بزرگ) تشويق شده اند و از سوى ديگر ، سكونت در روستا ، به شدّت، نكوهش شده است . در اين باره ، دو نكته قابل بررسى است :

الف ـ ارزيابى سند احاديث

احاديثى كه سكونت در روستا را نكوهش كرده اند ، عموما از نظر سندى ، ناتمام اند . بنا بر اين ، در صورتى كه قرينه اى بر صدور آنها وجود نداشته باشد ، نمى توان آنها را به اهل بيت عليهم السلام نسبت داد .

ب ـ معيار ارزش محلّ سكونت

با تأمّل در آنچه در احاديث به عنوان حكمت و علّت تشويق به شهرنشينى و نهى از سكونت در روستا آمده ، روشن مى شود كه معيار ارزيابى محلّ سكونت ، صرفاً «شهر» و يا «روستا» بودن و يا بزرگى و كوچكى تجمّع انسانىِ انتخاب شده براى زندگى نيست ؛ بلكه ميزان ، امكان دسترس به ارزش هاى علمى ، اخلاقى و عملى است .
قرآن كريم ، عرب هاى باديه نشين را به دليل فاصله داشتن از ارزش هاى علمى ، اخلاقى و عملى ، نكوهش كرده است :
«الْأَعْرَابُ أَشَدُّ كُفْرًا وَ نِفَاقًا وَ أَجْدَرُ أَلَّا يَعْلَمُواْ حُدُودَ مَآ أَنزَلَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ وَ اللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ .^۱
باديه نشينان عرب ، در كفر و نفاق [از ديگران] سخت ترند و به اين كه حدود آنچه را خدا بر فرستاده اش نازل كرده ، ندانند ، سزاوارترند . و البته خداوند ، داناى حكيم است» .
پيامبر صلى الله عليه و آله نيز خطاب به امام على عليه السلام ، علّت نهى از سكونت در روستا را ، عدم