امكان تحصيل علم و پاسدارى از ارزش هاى اخلاقى و عملى، بيان نموده است :
لا تَسكُنِ الرُّستاقَ ؛ فَإِنَّ شُيوخَهُم جَهَلَةٌ ، و شُبّانَهُم عَرَمَةٌ ، و نِسوانَهُم كَشَفَةٌ ، وَالعالِمَ بَينَهُم كَالجيفَةِ بَينَ الكِلابِ . ¹
در روستا سكونت مگزين ؛ زيرا پيران آنان نادان اند ، و جوانانشان درنده خو ، و زنانشان بى حجاب ، و عالِم در ميان آنان ، چونان لاشه اى در ميان سگ هاست .
همچنين بر اساس آنچه در نهج البلاغة آمده ، امام على عليه السلام در تبيين علّت سفارش به سكونت در شهرهاى بزرگ مى فرمايد :
اُسكُنِ الأَمصارَ العِظامَ ، فَإِنَّها جِماعُ المُسلِمينَ ، وَ احذَر مَنازِلَ الغَفلَةِ وَ الجَفاءِ و قِلَّةَ الأَعوانِ عَلى طاعَةِ اللّهِ . ²
در شهرهاى بزرگ سكونت گزين ؛ زيرا اين شهرها محلّ گرد آمدن مسلمانان اند ، و از جايگاه هاى غفلت و درشت خويى و اندك بودن ياران در طاعت خدا (باديه ها و روستاها) دورى كن !
در حديثى ديگر ، علّت برترى شهرنشينى ، دسترس به نماز جمعه و جماعت، بيان شده است . ³
بر اين اساس ، نه احاديثى كه به شهرنشينى تشويق مى كنند ، مطلق اند و نه احاديثى كه روستانشينى را نكوهش كرده اند ؛ بلكه هر دو دسته ، مشروط به امكان يا عدم امكان دسترس به ارزش هاى علمى ، اخلاقى عملى اند. از اين رو در زمانى كه پاسدارى از ارزش ها در شهر ممكن نيست ، سكونت در روستا سفارش شده است . در حديثى از پيامبر صلى الله عليه و آله آمده است :
سَيَكونُ بَعدى فِتَنٌ شِدادٌ ، خَيرُ النّاسِ فيها مُسلِموا أهلِ البَوادى ، الَّذينَ لا يَندَونَ