و نيز راغب ، واژه «بلوغ» را چنين تفسير كرده :
البُلوغُ وَ البَلاغُ : الاِنتِهاءُ إلى أقصَى المَقصَدِ وَ المُنتَهى ، مَكانا كانَ أو زَمانا أو أمرا مِنَ الاُمورِ المُقَدَّرَةِ ، وَ رُبَّما يُعَبَّرُ بِهِ عَنِ المُشارَفَةِ عَلَيهِ وَ إن لَم يَنتَهِ إلَيهِ .^۱
بُلوغ و بَلاغ ، يعنى : رسيدن به نهايت مقصد و غايت چيزى ، مكان باشد يا زمان يا هر چيزى كه حدّى برايش تعيين شده باشد . گاه از نزديك شدن به مقصد ، اگر چه به آن منتهى نشود ، به بلوغ تعبير مى شود .
بر اين پايه ، رسيدن كودك به مرحله اى طبيعى از زندگى كه در آن غريزه جنسى شكوفا مى شود و برخى دگرگونى هايى از نظر جسمى و روحى و ادراكى پديد مى آيد ، بلوغ ناميده مى شود .

بلوغ ، در قرآن

در قرآن كريم ، براى تبيين مراحل طبيعى رشد كودك ، از سه تعبير استفاده شده است : «بلوغ نكاح» ، «بلوغ حُلُم» و «بلوغ أشُد» ، كه در باره هر يك ، توضيح كوتاهى ارائه مى شود :

1 . بلوغ نكاح

مقصود از «بلوغ نكاح» ، زمانى است كه كودك به مرحله اى از رشد طبيعى مى رسد كه از نظر جنسى ، قدرت بر ازدواج پيدا مى كند .
قرآن كريم ، رسيدن به اين مرحله را يكى از شرايط استقلال حقوقى كودك مى داند :
«وَابْتَلُواْ الْيَتَامَى حَتَّى إِذَا بَلَغُواْ النِّكَاحَ فَإِنْ ءَانَسْتُم مِّنْهُمْ رُشْدًا فَادْفَعُواْ إِلَيْهِمْ أَمْوَالَهُمْ . ²