چنين توضيح مى دهد :
طَبيبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ ، قَد أحكَمَ مَراهِمَهُ ، و أَحمى مَواسِمَهُ ، يَضَعُ ذلِكَ حَيثُ الحاجَةُ إلَيهِ مِن قُلوبٍ عُمىٍ ، و آذانٍ صُمٍّ ، و أَلسِنَةٍ بُكمٍ ، مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الغَفلَةِ و مَواطِنَ الحَيرَةِ .^۱
طبيبى است كه در ميان بيماران مى گردد تا دردشان را درمان كند . داروها و مرهم هاى خود را مهيّا كرده است و ابزار جرّاحى خويش را گداخته است تا هر زمان كه نياز شود ، آن را بر دل هاى نابينا و گوش هاى ناشنوا و زبان هاى ناگويا بگذارد . با داروهاى خود ، در پىِ يافتن غفلت زدگان است يا سرگشتگان وادى ضلالت .
استاد شهيد مرتضى مطهّرى رحمه الله ، توضيح جالبى در باره اين سخن دارد كه متن ، آن چنين است :
پيغمبر صلى الله عليه و آله ، ابزار و وسايلى به كار مى بُرد . يك جا قدرت و مِيسَم (/ داغ) به كار مى بُرد ، يك جا مرهم . يك جا با خشونت و صلابت ، رفتار مى كرد ، يك جا با نرمى ؛ ولى مواردش را مى شناخت... . در همه جا از اين وسايل كه استفاده مى كرد ، در جهت بيدارى و آگاهى مردم استفاده مى كرد . شمشير را جايى مى زد كه مردم را بيدار كند ، نه به خواب كند . اخلاق را در جايى به كار مى بُرد كه سبب آگاهى و بيدارى مى شد . شمشير را در جايى به كار مى بُرد كه دل كورى را بينا مى كرد ، گوش كرى را شنوا مى كرد، چشم كورى را باز مى كرد ، زبان گنگى را گويا مى كرد ؛ يعنى تمام وسايلى كه پيغمبر به كار مى بُرد ، در جهت بيدارى مردم بود . ^۲
دسته سوم ، كسانى هستند كه آلودگىِ اكتسابى آنان ، به مرحله خطرناك و غير قابل علاج رسيده است . اين گروه ، در مكتب انبياى الهى ، مرده اى ميان زندگان (ميّتُ الأحياء) و مرده روحى و فكرى شمرده مى شوند ؛ زيرا زنگارهاى اعمال