يعنى بگو : من هرگز چيزى در مقابل رساندن پيام الهى از شما نمى خواهم و من نيز همچون ساير انبياى الهى ، بى مزد و منّت ، خدمت گزار مردم هستم و آنچه بر آن نامِ مزد نهاده ام ، در واقع ، چيزى نيست كه منافع شخصى مرا تأمين كند ؛ بلكه به عكس ، براى تأمين منافع شماست كه با اين تعبير لطيف و عاطفى ، خواستم شما را بر حفظ آن بر انگيزم تا پس از من ، از راه صحيح و استوار ، منحرف نگرديد .
همچنين براى توضيح بيشتر فرمود :
« قُلْ مَا أَسْئلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَن شَاءَ أَن يَتَّخِذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلاً .^۱
براى تبليغ رسالتم ، مزدى نمى خواهم ، مگر اين كه هر كس بخواهد ، راهى به سوى پروردگارش در پيش گيرد » .
بنا بر اين ، آنچه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به عنوان مزد رسالت خواست ، در حقيقت ، انتخاب راه خداست كه همان راه ارزش هاى دينى و تكامل مادّى و معنوى انسان است كه در رهبرى الهى تجسّم پيدا مى كند و اهل بيت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، كامل ترين مصاديق رهبران الهى هستند . ^۲
با عنايت به اين مقدّمه در مورد مزد تبليغ ، چند پرسش ، قابل طرح است :
1 . حكمتِ آن همه تأكيد انبياى الهى بر نخواستن مزد براى تبليغ رسالت چيست ؟ و آيا با عنايت به سيره پيامبران الهى ، مبلّغان ـ كه وارثان آنها هستند ـ مى توانند در مقابل تبليغ ، از مردم ، مزد طلب كنند ؟
2 . گرفتن پاداش تبليغ ، بدون درخواست آن ، چه حكمى دارد ؟
3 . در صورتى كه تبليغْ رايگان باشد ، نيازهاى اقتصادى مبلّغ ، چگونه تأمين مى گردد ؟