حديث

۴۲.امام على عليه السلامـ آن گاه كه مردى برخاست و گفت : اى امير مؤمنان ! از فتنه برايمان بگو ، و اين كه آيا در باره آن از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله پرسيده اى ؟ ـ :چون خداى سبحان، اين آيه : «الف ، لام ، ميم . آيا مردم پنداشته اند كه تا گفتند : ايمان آورديم، رها مى شوند و مورد آزمايش قرار نمى گيرند ؟» را فرو فرستاد ، دانستم كه تا پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در ميان ما هست، اين فتنه [و آزمايش] بر سر ما نمى آيد . پس گفتم : اى پيامبر خدا ! اين فتنه كه خداى متعال، شما را از آن خبر داده است ، چيست ؟
فرمود : «اى على ! زودا كه امّتم پس از من آزموده شوند» .
گفتم : اى پيامبر خدا ! آيا در روز اُحُد كه شمارى از مسلمانان شهيد شدند و شهادت ، نصيب من نشد و اين بر من سخت آمد ، به من نفرمودى كه : «بشارت باد كه شهادت ، پيش روى توست» ؟
به من فرمود : «همين گونه است ؛ امّا در آن زمان، شكيبايى تو چگونه خواهد بود ؟» .
گفتم : اى پيامبر خدا ! اين ، نه از جاهاى شكيبايى ، كه از جاهاى شادى و شُكر است .
فرمود : «اى على ! اين مردم به زودى با دارايى هايشان آزموده مى شوند ، و به واسطه ديندارى خود، بر پروردگارت منّت مى نهند و به رحمت او آرزومندند و خويش را از خشم او در امان مى پندارند ، و با شبهات دروغين و هوس هاى غفلت زا ، حرام او را حلال مى شمارند ، مثلاً شراب را به نام آب انگور ، روا مى دارند و رشوه را به نام هديه ، و ربا را به نام معامله» .
گفتم : اى پيامبر خدا ! در آن هنگام ، آنان را در چه جايگاهى بگذارم ؟ در جايگاه ارتداد ، يا در جايگاه فتنه [و آزمايش] ؟
فرمود : «در جايگاه فتنه [ و آزمايش ]» .