۱۳۷.امام صادق عليه السلامـ در باره سخن خداى متعال :«اگر نه آن بود كه مردم [در انكار خدا ]امّتى واحد گردند، قطعا براى خانه هاى آنها كه به خداى مهربان كفر مى ورزيدند، سقف هايى از نقره قرار مى داديم و نردبان هايى كه بر آنها بالا روند ، و براى خانه هايشان نيز درها و تخت هايى كه بر آنها تكيه زنند»ـ :اگر خدا چنين مى كرد، هيچ كس ايمان نمى آورد ؛ امّا او در ميان مؤمنان، توانگرانى و در ميان كافران، تهى دستانى قرار داد ، و در ميان كافران نيز توانگرانى و در ميان مؤمنان هم تهى دستانى نهاد . سپس با امر و نهى و شكيبايى و خشنودى، آنان را در بوته آزمايش نهاد .
۱۳۸.امام صادق عليه السلام :درخواست آدمى از آدمى، فتنه اى است ؛ اگر به او عطا كند، [درخواست كننده ]كسى را مى ستايد كه در واقع، او عطا نكرده است [زيرا عطا كننده واقعى خداست و بايد او را ستود و سپاس گفت] و اگر محرومش كند، كسى را مى نكوهد كه در واقع، او محرومش نساخته است .
۱۳۹.الكافىـ به نقل از على بن عيسى، در حديثى كه سند آن را به اهل بيت عليهم السلام رسانده است ـ :خداى خجسته والا ، با موسى عليه السلام نجوا كرد و در نجوايش با او گفت : «... اى موسى ! فرزندان دنيا و دنياخواهان، مايه آزمون يكديگرند ؛ زيرا هر يك از آنها آنچه را كه در آن است (دنيا و مال و جاه و منافع دنيوى)، در نظر خويش آراسته است. [بدين جهت، حاضر به فداكارى و از خود گذشتگى نيستند]» .
3 / 8
نيروى درونى
قرآن
«كسى كه نزد او دانشى از كتاب [الهى] بود ، گفت : من آن را پيش از آن كه چشم خود را بر هم زنى، برايت مى آورم . پس چون [سليمان] آن [تخت] را نزد خود مستقر يافت ، گفت : اين، از فضل پروردگار من است تا مرا بيازمايد كه آيا سپاس گزارم يا ناسپاسى مى كنم . و هر كس سپاس گزارد، تنها به سود خويش سپاس مى گزارد و هر كس ناسپاسى كند، بى گمان، پروردگارم بى نياز و كريم است» .
