1.علّامه طباطبايى در تفسير آيه «بگو : شفاعت تماماً از آنِ خداست» چنين فرمود : اين آيه توضيح و تأكيدى است بر آيه قبل كه مى فرمايد : «بگو : حتى اگر آن شفيعان هيچ قدرتى نداشته باشند؟» . و حرف لام در «للّه ِ» براى ملكيت است و آيه «فرمانروايى آسمانها و زمين خاصّ اوست» در مقام تعليل جمله پيشين است و بدين معناست كه هر شفاعتى مالِ خداست ؛ چرا كه او مالك همه چيز است مگر اين كه در چيزى از آنها به كسى اجازه دهد و او را مالك آن نمايد . و اما اين گفته برخى كه بعضى بندگان خدا مانند فرشتگان در شفاعت از استقلال عمل مطلق برخوردارند، درست نيست . خداوند متعال مى فرمايد : «شفاعت كننده اى نباشد مگر با اجازه او» . و اين آيه چنانچه در كنار آيه «آنان را جز خدا هيچ ياور و شفيعى نباشد» قرار گيرد ، معناى ديگرى، دقيقتر از آنچه گفتيم دارد و آن اين كه شفيع حقيقى همان خداوند سبحان است وديگر شفيعان تنها به اذن او شفاعت مى كنند . . . . در بحث شفاعت گفتيم كه شفاعت، با واسطه قرار گرفتن برخى صفات خداوند متعال، ميان او و شخص شفاعت شده ، به منظور اصلاح وضع او ، صورت مى پذيرد . مانند واسطه قرار گرفتن صفات رحمت و مغفرت، ميان خدا و بنده گناهكار او، به منظور نجات وى از بار گناه و رهانيدنش از عذاب .

1.كنز العمّال : ۶۴۸۹

2.كنز العمّال : ۶۴۹۶ .

3.تحف العقول : ۳۸۱ .

4.قال العلّامة الطباطبائي في تفسير قوله تعالى : «قُلْ للّه ِِ الشَّفاعَةُ جَميعا) : توضيح وتأكيد لما مرّ من قوله : «قُلْ أوَلَوْ كانُوا لا يَمْلِكُونَ شَيْئا» . الزمر : ۴۳ . واللام في « للّه » للملك ، وقوله : «لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ والأَرْضِ» . الزمر : ۴۴ . في مقام التعليل للجملة السابقة ، والمعنى : كلّ شفاعة فإنّها مملوكة للّه فإنّه المالك لكلّ شيء ، إلّا أن يأذن لأحد في شيء منها فيملّكه إياها ، وأمّا استقلال بعض عباده كالملائكة بملك الشفاعة مطلقا ـ كما يقولون ـ فممّا لا يكون ، قال تعالى : «ما مِنْ شَفِيعٍ إلّا مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ» . يونس : ۳ . وللآية معنى آخر أدقّ إذا انضمّت إلى مثل قوله تعالى : «لَيْسَ لَهُمْ مِنْ دُونِهِ وَلِيٌّ ولا شَفِيعٌ» . الأنعام : ۵۱ . وهو أنّ الشفيع بالحقيقة هو اللّه سبحانه وغيره من الشفعاء لهم الشفاعة بإذن منه ، فقد تقدّم في بحث الشفاعة في الجزء الأوّل من الكتاب أنّ الشفاعة ينتهي إلى توسّط بعض صفاته تعالى بينه وبين المشفوع له لإصلاح حاله ، كتوسّط الرحمة والمغفرة بينه وبين عبده المذنب لإنجائه من وبال الذنب وتخليصه من العذاب . الميزان في تفسير القرآن : ۱۷/۲۷۰.

5.الزمر : ۴۴ .

6.البقرة : ۲۵۵ .

7.مريم : ۸۷ .

8.طه : ۱۰۹ .

9.كنز العمّال : ۳۹۰۵۷

10.كنز العمّال : ۳۹۰۴۳ .

11.الأمالي للصدوق : ۳۷۰/۴۶۲ .

12.الخصال : ۲۹/۱۰۳ .

13.بحار الأنوار : ۸/۵۷/۷۲