و به بغداد منتقل شد و پس از مدتى در زندان وفات يافت. ^۱
5. عبداللّه بن على
وى در زمان حيات جدش، حسن بن زيد متولد شد و چون قبل از تولد وى، پدرش در زندان درگذشت، كفالت او به عهده جدش گذاشته شد. او را عبداللّه قافه نيز گفته اند. ^۲
از عبداللّه، به نقلى، پنج پسر ^۳ و به نقل ديگر، نُه پسر ^۴ بر جاى ماند كه يكى از ايشان حضرت عبدالعظيم بود.

گفتار دوم. توصيف حال رجالى حضرت عبدالعظيم

اينك كه با آن حضرت و نسب وى آشنا شديم، وصف رجالى ايشان را در مصادر رجالى بررسى مى كنيم. در تمامى منابع رجالى شيعه، حضرت عبدالعظيم مدح و ستايش شده است.
از جمله:
1. نجاشى از غضايرى، به سند معتبر، جريان ورود حضرت را به رى از احمد بن محمد بن خالد برقى، نقل كرده و در ضمن آن، عبادت ايشان و نيز رؤيايى را -كه برخى درباره آن حضرت ديده بودند روايت نموده است. تمامى اين گفتار شاهدى بر مدح و ستايش آن حضرت است. ^۵
2. شيخ طوسى در كتاب رجال خود در ضمن اصحاب امام هادى(ع) مى گويد:

1. امام حسن بن على بن ابى طالب(ع) امام دوم و سرسلسله سادات حسنى
2. زيد بن حسن
وى بزرگ ترين فرزند امام مجتبى(ع) است كه متصدى و متولى اوقاف رسول خدا(ص)، بزرگوار، نيكوكار و داراى اخلاق نيك بوده است. برخى از شاعران او را مدح گفته و مردمان به وى روى مى آورده اند. ^۱
از آنجا كه زيد بن حسن، متولى اوقاف رسول خدا(ص) و اوقاف اميرالمؤمنين(ع) بوده، در طول تاريخ زندگى اش با حاكمان عصر خويش مناسبات و مراوده هايى داشته كه در كتابهاى تاريخ مسطور است. ^۲
وى از ابن عباس و جابر بن عبداللّه انصارى و امام حسن بن على(ع) روايت كرده است ^۳ و در محلى به نام حاجر، در شش منزلى مدينه مدفون شده است. ^۴
3. حسن بن زيد
وى تنها فرزند ذكور زيد و از بزرگان عصر خودش به شمار مى رفته، و به بخشش و كرم و سخاوت در بين بنى هاشم شهرت داشته است.
منصور عباسى او را به ولايت مدينه گمارد و در زمان ديگر خلفاى عباسى، همچون مهدى و هادى و هارون الرشيد نيز زنده بود و به سال 168ق، وفات يافت.
4. على بن حسن بن زيد
على، ملقب به «سديد»، مادرش كنيز بود. وى با جماعتى از سادات حسنى عليه خليفه عباسى شوريد كه با شكست اين قيام، به دستور ابوجعفر منصور عباسى دستگير