129. «رَبَّنا وَ ابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِكَ...»
روض الجنان: «يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِكَ» ؛ آيات تو برايشان خواند، يعنى از قرآن، و ايشان را حكمت آموزد، يعنى شريعت و گفتهاند: تأويل متشابه آموزد ايشان را، و گفتهاند: مراد به حكمت سنّت است. ۱
165. علامه شعرانى: در جاى ديگر گفتهايم متبادر از كتاب آن است كه وحى باشد از طرف خدا و مطالب آن را تعبّدا بايد پذيرفت. و حكمت آنچه عقل بدان راه دارد و پيغمبر صلىاللهعليهوآله بسيار دليل عقلى بر معارف آورد و عقول مردم را هدايت كرد بلكه در خود كتاب ترغيب به تعقل فرمود. و كتاب مقدم بر حكمت است در ذكر و تعلم، چون تا قرآن نيامد عقول مردم پرورش نيافت و مؤخر است؛ چون تا عقل نباشد كتاب سود ندارد. ۲
132. «وَ وَصّى بِها إِبْراهِيمُ بَنِيهِ وَ يَعْقُوبُ يا بَنِيَّ إِنَّ اللّهَ اصْطَفى لَكُمُ الدِّينَ...»
روض الجنان: «بَنِيهِ» ، پسرانش را، و آن هشت پسر بودند: اسماعيل و مادرش هاجر بود، و اسحاق و مادرش ساره بود، و مدين و مداين و يَقْشان و زمْران و يشبق و شوح، و مادر اينان جمله قطور بنت يقطن الكنعانيّه بود، ابراهيم او را از پسِ وفات ساره به زنى كرد، و مهين فرزندان او اسماعيل بود و آنگاه اسحاق، و آنگاه اينان بودند. قولُهُ: «يَعْقُوبُ» ، و تقدير اين است كه: وصّى بِها اَيْضاً يَعْقُوبُ بَنيه؛ و يعقوب نيز پسران خود را اين وصيّت كرد.
عبداللهِ عبّاس گفت: يعقوب را براى آن يعقوب خواندند كه ولادت او به عقب ولادت عيص بود برادرش، و اسحاق را اين دو فرزند بودند: يكى عيص و يكى يعقوب و به روايتى آن است كه: يعقوب و عيص هم شكم بودند، و مادر اوّل به عيص بار بنهاد و يعقوب بر اثر او، قابِضاً على عَقبِه؛ پاشنه او در دست گرفته.
و گفتند: يعقوبش براى آن خوانند كه عقبش بسيار بود، و او را دوازده پسر بودند: روبيل و او فرزند مهين بود و شَمعون و لاوا، و يهودا، و ريالون، يَسْجُر، و دان، و تقتالى، و جاد و اُشُر، و يوسف و بنيامين. ۳
166. علامه شعرانى: اسامى اولاد ابراهيم و اولاد يعقوب عليهماالسلام مطابق تورات ذكر شده و ما در صفحه 323 از جزء اوّل تفسير منهج الصادقين نيز نقل كردهايم و صحيح به جاى «روبيل»، «روبين» است. ۴
