«فِيهِ آياتٌ بَيِّناتٌ»^۱ . سُدّى گفت: مراد آن است كه هر كه استطاعت دارد و حجّ نكند كفران او به حجّ اين است. ^۲
686. علامه شعرانى: قول سُدّى از ميان اقوال مفسرين صحيح‏تر است؛چون ظاهرا تخويف تاركِ حج فرمود نه منكر آن و ترك حج را كفر ناميد از آن جهت كه حكمت اعمال آن ظاهر نيست؛ مثلاً گشتن گرداگرد كعبه و هروله كردن در ميان صفا و مروه و ريگ انداختن به جمرات حكمتى ظاهر ندارد، خصوصا كه از راه دور با مشقت بسيار براى انجام دادن اين اعمال طى مسافت كنند، جز كسى كه حقيقةً مؤمن باشد اين تعبّد را نخواهد كرد. و ما در زمان خود مى‏بينيم ملاحده و كفار از حج رفتن مسلمانان بيش از ديگر عبادات آزرده مى‏شوند و بسيار شنيده‏ايم مى‏گويند اين همه مال كه صرف حج مى‏كنند بايد صرف مساعدت فقرا و بيمارستان و امثال آن كرد. ^۳