128. «لَيْسَ لَكَ مِنَ الْأمْرِ شَيْءٌ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ أَوْ يُعَذِّبَهُمْ فَإِنَّهُمْ ظالِمُونَ»

روض الجنان: عكْرِمَه و مِقْسَم گفتند: مردى از هُذَيل نام او عبدالله بن قُمَيْئه روز اُحد روى رسول عليه‏السلام خون آلود كرد. رسول عليه‏السلام بر او دعا كرد، خداى تعالى تَيْسى را بر او مسلّط كرد تا او را به سُرو بكشت. ^۱
716. علامه شعرانى: «تيس» بز نر است و«سرو» به معنى شاخ. ^۲روض الجنان: ... و شعبى و محمّد بن اسحاق بن يسار گفتند: روز اُحد چون كارزار منقرض شد، جماعتى مشركان بر بالايى شدند. رسول عليه‏السلام گفت: برانى اينان از اينجا. ايشان را براندند، و رسول عليه‏السلام بر آن بالا شد و بنگريد، هند را ديد و جماعتى زنان با او، مر كشتگان مسلمانان را مُثْلَه مى‏كردند گوش و بينى و انگشتان و مذاكير مى‏بريدند و با رشته مى‏كردند. و هند (عليْهَا اللَّعْنَةُ) شكم حمزه بشكافته بود و جگر او بگرفته و در دهن نهاده خواست تا بخايد، خداى تعالى تمكين نكرد و در دهن او سنگى شد. ^۳
717. علامه شعرانى: از اين داستان توان دانست كه آن مردم چه اندازه پست همت و دون بودند و در زندگانى خويش هيچ غرض دنيوى و دينى نداشتند و جز كينه جويى و انتقام چيزى نمى‏خواستند، بر خلاف مسلمانان كه براى مقصود بزرگى مجاهدت مى‏كردند: هم سعادت دنيا بود و هم سعادت آخرت. و چون دو گروه چنين با يكديگر نبرد كنند البته پيروزى آن را است كه مرامى پسنديده دارد نه آنكه هيچ نمى‏داند جز ارضاى هواى نفس و قضاى شهوات خود. ^۴
روض الجنان: «وَ سارِعُوا إِلى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمواتُ وَالْأرْضِ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ»^۵ ؛ و بشتابيد به آمرزش از خدايتان و بهشتى كه پهناى آن آسمان و زمين بود كه بجاراند براى پرهيزگاران. ^۶
718. علامه شعرانى: «بجاردن» را به معنى آماده كردن بسيار استعمال كرده است و بايد دانست كاتبان و ناسخان در ترجمه‏هاى زير خط قرآن تصرف بسيار كرده‏اند و هر چه سخن سست و عبارات غلط و لغات نادرست در ترجمه ديده شود از شيخ ابوالفتوح نيست. ^۷روض الجنان: ابره. ^۸
719. علامه شعرانى: «ابره» رويه جامه است مقابل آستر. ^۹
روض الجنان: در بنى اسرائيل مردى به سر تُوله‏اى بگذشت. ^۱۰
720. علامه شعرانى: در برهان توله را به معنى گل پنيرك و بچه سگ و وزنى در هندوستان آورده است. ^۱۱ و معنى مناسب آن در اينجا معلوم نيست. ^۱۲