128. «وَ إِنِ امْرَأَةٌ خافَتْ مِنْ بَعْلِها نُشُوزاً أَوْ إِعْراضاً فَلا جُناحَ عَلَيْهِما أَنْ يُصْلِحا بَيْنَهُما صُلْحاً...»

روض الجنان: قَولُهُ: «وَ إِنِ امْرَأَةٌ خافَتْ مِنْ بَعْلِها نُشُوزاً أَوْ إِعْراضاً» ، مفسّران گفتند: آيت در عَمْرَه، و قيلَ: خُوَيْلَه بنت محمّد بن مَسْلَمَه آمد. كه او به حكم اسعد ابن الربيع بود. چون پير شد اسعد زنى جوان بكرد بر سرِ او، او برخاست و به شكايت پيش رسول آمد و اين حال باز گفت، خداى تعالى اين آيت فرستاد، و اين قول كلبى است. ^۱
945. علامه شعرانى: اگر گويى: خداوند عالم چرا همه احكام را مرتب و يكباره از آسمان نفرستاد تا احتياج به اين نباشد كه اتفاقى افتد و مناسب آن حكم نازل فرمايد، گوييم: اولاً خداوند مصلحت حكم خويش را بهتر مى‏داند. و ديگر آنكه اگر قواعدى مرتب از اول فقه تا آخر آن يكباره نازل مى‏شد جاى آن بود كه مردم توهم كنند رسول صلى‏الله‏عليه‏و‏آله خود آن را تأليف كرده است. اما چون اتفاقى مى‏افتاد و مدتى آن حضرت ( صلوات الله عليه) درباره آن منتظر مى‏ماند و چيزى نمى‏فرمود، سپس حالت وحى كه غير طبيعى است بر آن حضرت عارض مى‏شد و حكم بيان مى‏كرد و همه مى‏دانستند او از پيش خود نمى‏گويد و از عالم ديگر بر وى القا مى‏شود. ^۲

127. «وَ يَسْتَفْتُونَكَ فِي النِّساءِ قُلِ اللّهُ يُفْتِيكُمْ فِيهِنَّ...تَرْغَبُونَ أَنْ تَنْكِحُوهُنَّ وَ الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الْوِلْدانِ...»

روض الجنان: «وَ تَرْغَبُونَ أَنْ تَنْكِحُوهُنَّ» ؛ و رغبت مى‏كنى از نكاح ايشان براى طمع در مال ايشان. و آيت محتمل است هر دو معنى را و مفسّران هر دو قول گفته‏اند، و اين احتمال در آيت براى آن است كه آن حرف كه با رغبت مستعمل بود منْ لَفْظَةِ «في» أَو
«عن» در آيت مذكور نيست. ^۱
944. علامه شعرانى: رغبت گاهى با حرف «فى» استعمال مى‏شود يعنى رغبت در كارى كردن و گاه با «عن» يعنى نفرت از آن نمودن و در آيه كريمه نه با فى مذكور است و نه با عن؛ پس مى‏توان به هر يك از دو معنى تعبير كرد: نفرت داريد از نكاح آنان يا رغبت داريد در آن. ^۲