سوره اعراف
«بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»
3. «اتَّبِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ وَ لا تَتَّبِعُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَ...»
روض الجنان: «اتَّبِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ» ؛ متابعت كنى اين كتاب را كه خداى تعالى فرستاد به شما، خطاب است با جمله مكلّفان و امر است از خداى تعالى ايشان را به متابعت قرآن، يُقالُ تَبِعْتُ كذا، و اَتبَعتُه واتَّبَعتُه بمعنىً واحدٍ اَتبَعتُ زيداً عمراً، متعدّى باشد به دو مفعول، قال الله تعالى: «وَ أَتْبَعْناهُمْ فِي هذِهِ الدُّنْيا لَعْنَةً» ، ۱ و در عموم اين لفظ، واجب و مندوب و مباح و قبيح درآيد در اعتقاد مكلّف در هر يك على ماهُوَ بِهِ، مأمور به را متابعت كردن بر وجه وجوب و ندب و منهى عنه اجتناب كردن لِوَجْهِ قُبْحِهِ و در مُباح به حسب اختيار و مصلحت بودن و كار بستن. ۲
1312. علامه شعرانى: عامل هر كار خير آنگاه مستحقّ مدح است كه نيتِ جهت خير در آن كار كرده باشد و هم چنين عامل كار زشت. مثلاً هرگاه صدقه به زن فقير دهد
به قصد اعانت و عمل خير كرده است و اگر مالى به او دهد به قصد آنكه دل او را به دست آورد شايد با او زنا كند عمل شر كرده. و از اين جهت فقها گويند نيت وجه در صحت عمل شرط است، يعنى غايت و غرض عامل تحصيل آن جهت باشد كه عمل بدان جهت نيكو است. و صحيح آن است كه در عمل شر نيت وجه شرط نيست و آنكه عمل زشتى كند و زشتى آن را بداند اما غرض او جهتِ زشتىِ آن نباشد بار آن فعل قبيح است. ۳
