58 . «وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذِي خَبُثَ لا يَخْرُجُ إِلاّ نَكِداً...»

روض الجنان: وَالنَّكَدُ لشَىْ‏ءُ القَليلُ، وَالنَّكِدُ الرَّجُلُ الْقَليلُ الْخَهْرِ أيْضاً، وابوجعفر خواند: «اِلاّ نكداً» بفتح الْكافِ وهُما لُغَتانِ. وزَجّاج گفت: «نُكْداً» بِضمِّ النُون وسُكُونُ الْكاف هم لغت است و لكن نخوانده‏اند... . ^۱
1346. علامه شعرانى: به اتفاق مسلمين قرائت قرآن به سماع است و تا قرائتى منقول نباشد به تواتر به صرف آنكه در عربيت جايز است قرائت نمى‏توان كرد و بعضى فقها كه در عهد ما برخلاف اين فتوا داده‏اند صحيح نيست. ^۲

69. «...وَ اذْكُرُوا إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفاءَ مِنْ بَعْدِ قَوْمِ نُوحٍ وَ زادَكُمْ فِي الْخَلْقِ بَصْطَةً...»

روض الجنان: «وَ زادَكُمْ فِي الْخَلْقِ بَصْطَةً» ؛ و بيفزود شما را در خلق و آفرينش بسْطَت و گستردگى. بعضى گفتند: قوّت خواست، و بعضى دگر گفتند: طول قامت خواست*... .
و باقر عليه‏السلام گفت: هر يكى ازا يشان به بالاى نخلى خرمايى بود دراز و به قوّت چنان بودند كه مردى از ايشان بيامدى ودست در رَعْن كوه زدى و به قوّت بجنبانيدى و سنگ از كوه بكندى.
عبداللهِ عبّاس گفت: هر يكى هشتاد گز بودند... وَهْب گفت: سر هر يكى از ايشان بر مثال قبّه‏اى بود و به شكلى بود كه در چشم خانه و بينى درّه و استخوان سرهاى ايشان سباع خانه ساختندى و بچه زادندى**. ^۳
1347. علامه شعرانى: * اين تقدير از قرآن مقتبس است كه فرمود: «كَأَنَّهُمْ أَعْجازُ نَخْلٍ خاوِيَةٍ»^۴ . و تشبيه مردم بلند بالا به نخل شايع است چنان‏كه جسيم و بزرگ را به كوه
تشبيه مى‏كنند، گويند اسبى كوه پيكر. ^۵
1348. ** وَهْب بن منبّه از مردم يمن است و شايد اين قول را از افسانه‏هاى يهود اقتباس كرده باشد. ^۶