164. «وَ إِذْ قالَتْ أُمَّةٌ مِنْهُمْ لِمَ تَعِظُونَ قَوْماً اللّهُ مُهْلِكُهُمْ أَوْ مُعَذِّبُهُمْ...»
روض الجنان: ... چنانكه خداى تعالى گفت: «وَ إِذْ قالَتْ أُمَّةٌ مِنْهُمْ» ، اين مردمان كه كاره معصيت بودند و ناهىِ منكر، اين ظالمان را گفتند: ما با شما در اين شهر نباشيم، اين شهر با ما ببخشى، شهر ببخشيدند و به دو قسمت كردند و ديوارى بلند بر نهادند و در جدا كردند و گفتند: ما يقين دانيم كه خداى عذاب فرستد تا بارى ما از شما جدا باشيم. چون مدّتى بر اين بر آمد و ايشان الاّ اصرار نيفزودند، خداى تعالى ايشان را عذاب فرستاد و همه را خوك و بوزينه گردانيد. ۱
1435. علامه شعرانى: مجاهد، يكى از مفسرين گويد: اين مسخ قلب و روح بود
نه مسخ بدن. و مجلسى رحمهالله در بحار الانوار از وى نقل كرده كه اين مَثَلى است خداوند عالم آورده، چنانكه فرموده: «كمثل الحمار يحمل أسفاراً»۲ و اكثر مفسيرين بر خلاف آنند. ۳
