101. «وَ مِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرابِ مُنافِقُونَ وَ مِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ مَرَدُوا عَلَى النِّفاقِ لا تَعْلَمُهُمْ...»

روض الجنان: بيرون مدينه بر پيرامن. ^۱
1564. علامه شعرانى: يعنى حومه و اطراف. ^۲
روض الجنان: فرّاء گفت: مَرَنوا عليه؛ خوگوار و معتاد شدند بر آن. ^۳
1565. علامه شعرانى: خوگوار خوى گرفته و عادت كرده. ^۴
روض الجنان: عذاب دبيله. ^۵
1566. علامه شعرانى: «دبيله» به صيغه تصغير سختى است و زخمى كه آن را «كفگيرك» گويند. ^۶

102. «وَ آخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلاً صالِحاً وَ آخَرَ سَيِّئاً عَسَى اللّهُ أَنْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ...»

روض الجنان: ... حق تعالى گفت: كار ايشان به خداى است، اگر خواهد عذاب كند
ايشان را، و اگر خواهد عفو بكند ايشان را. و اين آيت دليل است بر آنكه، خداى را باشد كه قبول توبه نكند و او به قبول آن متفضّل است، چه اگر واجب بودى موقوف نبودى بر مشيّت... . ^۷
1567. علامه شعرانى: چنان‏كه مكرر در اين تفسير گذشت قبول توبه بر خدا واجب نيست، اگر خواست تفضّل مى‏كند. و آن روايات كه در وقت قبول توبه آمده است تا هنگام مرگ و مشاهده عالم آخرت و آنگه روح در حنجره آيد، مقصود اقتضا و قابليت است نه عليت تامّه؛ يعنى در مظنّه قبول است نه حتمى. ^۸
روض الجنان: ... اين جماعت بيامدند ـ و دوازده مرد بودند: ثعلبة بن حاطب بود و مُعَتِّب بن قُشَير، و ابُوحبيبة بن الاَغر، و عبّاد بن حُنَيف برادر سهل بن حنيف، جارية بن عامر و پسرانش مُجَمِّع، و زيد، و نفيل بن الحارث، و بِجادبن عثمان، و بخرج، و وديعة بن ثابت، و مسجدى بنا كردند در پهلوى مسجد قُبا. ^۹
1568. علامه شعرانى: اين اسامى كه در متن كتاب مصحف بود موافق سيره ابن هشام تصحيح گرديد. ^۱۰