101. «...وَ ما تُغْنِي الاْياتُ وَ النُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لا يُؤمِنُونَ»

روض الجنان: «وَ ما تُغْنِي الاْياتُ وَ النُّذُرُ» ؛ و چه غنا كند و گزيرش آيات و دلالات از قومى كه ايمان نيارند... . ^۱
1640. علامه شعرانى: «گزيرش» به معنى چاره و راه كار است و گويند ناگزير يعنى ناچار، چه غنا كند و گزيرش، يعنى آيت و دلالات «نبوت» چاره و وسيله ايمان آوردن آنها نخواهد شد. رجوع شود به صفحه 186 در ترجمه «إِنَّ الظَّنَّ لا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئاً» . ^۲

99. «وَ لَوْ شاءَ رَبُّكَ لَآمَنَ مَنْ فِي الْأَرْضِ كُلُّهُمْ جَمِيعاً...»

روض الجنان: ... خداى تعالى گفت: «وَ لَوْ شاءَ رَبُّكَ لَآمَنَ» ؛ اگر خداى خواستى و اين دليل بر آنكه نخواست و نمى‏خواهد. و چون بعضى مرادات باشد كه نه مرادِ او باشد، او نه مريد الذّات باشد و نه مريد به ارادت قديم. ^۱
1639. علامه شعرانى: يعنى چون ثابت شد بعضى امور هست كه خداوند نمى‏خواهد واقع آيد پس صفت اراده مانند علم از صفات ذاتى و قديم الهى نيست و اگر اراده صفت ذاتى و قديم بود بايد هيچ مرادى در جهان نباشد مگر مراد او و اين كلام را از
مصنف بايد به وجهى تأويل كرد چون هيچ چيز در جهان بى اراده او واقع نمى‏شود الا آنكه بعض امور را او خود خواسته است كه مردم به اختيار انجام دهند پس اگر كافر به اختيار خود كافر شود و مجبور نباشد در اختيار كفر باز خدا خواسته است او مختار باشد و هرچند خداوند اراده كفر او را ندارد اراده مختار بودن او را دارد. ^۲