31. «وَ لا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِي خَزائِنُ اللّهِ وَ لا أَعْلَمُ الْغَيْبَ وَ لا أَقُولُ إِنِّي مَلَكٌ...»

روض الجنان: «وَ لا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِي خَزائِنُ اللّهِ» ، گفت: من نمى‏گويم كه خزاينِ خداى تعالى به‏نزديك من است، و اين براى آن گفت كه ايشان او را به درويشى و قِلّت ذات الْيَد طعنه زدند، گفت: من دعوى توانگرى نمى‏كنم و نيز نمى‏گويم كه من غيب مى‏دانم، و اين براى آن گفتند كه چون «او» خبر دادى از بعضى غايبات به اعلام خداى تعالى. ^۱
1660. علامه شعرانى: درباره پيغمبر ما نيز همين سخنان بود و اكنون هم هست؛ چون مى‏فرمود: من غيب نمى‏دانم و مردم عهد او چون از زبان او غيب مى‏شنيدند مى‏پنداشتند هركس از طرف خداوند بر غيب آگاه گردد ا لبته بر همه چيز بايد آگاه باشد و همه چيز مى‏پرسيدند. و مردم زمان ما پندارند چون پيغمبر علم غيب را از خويش نفى كرد از طرف خداوند هم هيچ چيز بر او القاء نمى‏گشت: با اين همه، اخبار غيب كه در قرآن و روايات است.
و جمع اين دو به آن است كه از خود نمى‏دانست و از خدا بر وى القاء مى‏شد چنان‏كه مى‏فرمود: من قدرت بر معجزه ندارم، يعنى پيش خود و معجزات از طرف خداوند و به قدرت و اراده او ظاهر مى‏شود. ^۲

34. «وَ لا يَنْفَعُكُمْ نُصْحِي إِنْ أَرَدْتُ أَنْ أَنْصَحَ لَكُمْ...»

روض الجنان: درزى را از آن جا ناصح گويند كه او دريده دوز بود و به اصلاح آرد. ^۳
1661. علامه شعرانى: درزى خياط است و ناصح همچنين. ^۴

25. «وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ»

روض الجنان: و «مُبين»، شايد تا ظاهر بود و شايد تا مُظهِر بود. ^۱
1657. علامه شعرانى: مبين اگر لازم باشد به معنى ظاهر يعنى آشكار شونده است و اگر متعدى باشد به معنى مظهر يعنى آشكار كننده. ^۲

26. «أَنْ لا تَعْبُدُوا إِلاَّ اللّهَ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ أَلِيمٍ»

روض الجنان: و «اَليمٍ»، به جرّ، صفتِ يَوم است براى آنكه عذاب در او واقع بود، و نصب روا باشد در عربيّت جز كه هيچ مُقْرى نخوانده است. ^۳
1658. علامه شعرانى: چنان‏كه بارها در اين تفسير گذشت هرچه در عربيت جايز باشد قرآن را بدان وجه قرائت نتوان كرد مگر از قاريان به تواتر نقل شده باشد و آنها كه گويند قرآن را به هرچه در عربى جايز است مى‏توان قرائت كرد از مذهب بى‏خبرند. ^۴

28. «...أَ نُلْزِمُكُمُوها وَ أَنْتُمْ لَها كارِهُونَ»

روض الجنان: و حق تعالى، به ترتيب فرمود نهادن. ^۵
1659. علامه شعرانى: «ترتيب نهاد» يعنى به ترتيب وضع كه متكلّم مقدم است بر مخاطب و مخاطب بر غائب طبيعةً و عادةً كه انسان اول خود را شناسد، پس از
خود آن‏كه نزد او حاضر باشد و پس از آن غائب را. ^۶