اين خبر محمول است و متأوّل بر تشبيه و مبالغه. ^۱
2426. علامه شعرانى: باع آن است كه كسى دو دست باز كند. و از سر انگشتان يك دست تا سر انگشتان دست ديگر يك باع است، پس باع مقدار دو دست است با عرض بدن. ^۲

49. «بَلْ هُوَ آياتٌ بَيِّناتٌ فِي صُدُورِ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَ ما يَجْحَدُ بَاياتِنا إِلاَّ الظّالِمُونَ» .

روض الجنان: با خِس. ^۳
2427. علامه شعرانى: «باخس»: ناقص كننده. ^۴

50 . «وَ قالُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آياتٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّمَا الْأياتُ عِنْدَ اللّهِ وَ إِنَّما أَنَا نَذِيرٌ مُبِينٌ» .

روض الجنان: «وَ قالُوا» ؛ گفتند كافران و جهودان: «لَوْ لا أُنْزِلَ» ، اَىْ هَلاّ اُنزِلَ؛ چرا بر اين محمّد آيتى و معجزى انزال نكردند چنان كه بر انبياى متقدّم... . حق تعالى گفت: بگو اى محمّد به جواب ايشان كه: آيات و معجزات به دست من نيست، بل به نزديك خداى است و به فرمان او. «وَ إِنَّما أَنَا نَذِيرٌ مُبِينٌ» ؛ و من ترساننده اى ام شما را بيان كننده. ⁵
2428. علامه شعرانى: آياتى كه از پيغمبر مى خواستند وعيدهاى مهول و ترسناك نظير عذابهايى بود كه بر امم سابقه نازل مى شد، چنان كه فرموده: «أَنْذَرْتُكُمْ صاعِقَةً مِثْلَ صاعِقَةِ

ارْجُوا الْيَوْمَ الاْخِرَ» ؛ و اميد دارى به روز قيامت يعنى به ثواب قيامت. يونس نحوى گفت: «رجا» اينجا به معنى خوف است؛ و از قيامت بترسى... . ¹
2424. علامه شعرانى: هيچ علت ندارد «رجا» را به معنى خوف گيريم؛ چون ملاحده و كسانى كه عالم را منحصر به محسوس دانند و مردن به معنى نيستى گيرند اميدى به غير زندگى اين جهان ندارند و پيغمبر آنان را فرمود: اميد به آن جهان داشته باشيد و مأيوس نباشيد كه مأيوس هرچه كند فعل خويش را هدر بيند مگر لذايذ وشهوات. ²

41. « ... وَ إِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ لَبَيْتُ الْعَنْكَبُوتِ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ» .

روض الجنان: ... «وَ إِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ» ؛ و ضعيف ترين خانه ها خانه هاى كرّاتين باشد اگر دانند. ^۳
2425. علامه شعرانى: «كرتينه» پرده عنكبوت است چنان كه در برهان گويد، ^۴ و مراداز كراتين اينجا خودِ عنكبوت است. ^۵

45. « ... وَ أَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ لَذِكْرُ اللّهِ أَكْبَرُ...» .

روض الجنان: و ابُو هُرَيْرَه روايت كرد كه، رسول عليه السلام گفت، خداى تعالى گفت: ... من به نزديك گمان بنده ام به من، و من با بنده ام، چون مرا ياد كند در نفس خود يادش كنم در نفس خود، و اگر مرا ياد كند در مجمعى يادش كنم در مجمعى به از آن، و اگر تقرّب كند به من به يك بَدَست تقرّب كنم به يك اَرَش، و اگر تقرّب كند به من يك اَرَش تقرّب كنم به او به يك باع، و اگر به من آيد به رفتن به او شوم به تاختن، و الفاظ