42. «وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلاً» .
روض الجنان: «وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلاً» ، گفت: و تسبيح او كنى به بامداد و شبانگاه.
مفسّران گفتند: نماز بامداد و نماز ديگر خواست.
عبداللهِ عبّاس گفت: نماز بامداد و نماز شام و خفتن خواست. مجاهد گفت: مرادكلمات تسبيح است، منْ قوله: «سُبْحانَ الله»، «وَالْحَمْدُ للّهِ»، «وَلا اِلهَ اِلاّ اللّهُ»، «وَاللّهُ اكبر»، «وَلا حَوْلَ وَلا قوَّةَ الاّ باللّه الْعَلىِّ العَظيمُ»، چه اين كلماتى است كه طاهر را و جنب را و حائض را و محدث را شايد گفتن و بايد گفتن، پس عبارت كرد به تسبيح از جمله اين كلمات كه اخوات اوست. ۱
2477. علامه شعرانى: تسبيح اصلاً اختصاص به سبحان دارد، اما مراد اينجا هر كلمه اى است كه همه جا توان گفت، مانند الله اكبر ولا اله الا الله، اگر چه كلمه سبحان ندارد از همه آنها به تسبيح تعبير كرد. ۲
50 . «يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنّا أَحْلَلْنا لَكَ أَزْواجَكَ اللاّتِي آتَيْتَ أُجُورَهُنَّ... وَ امْرَأَةً مُؤمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَها لِلنَّبِيِّ إِنْ أَرادَ النَّبِيُّ أَنْ يَسْتَنْكِحَها خالِصَةً لَكَ مِنْ دُونِ الْمُؤمِنِينَ قَدْ عَلِمْنا ما فَرَضْنا عَلَيْهِمْ فِي أَزْواجِهِمْ وَ ما مَلَكَتْ أَيْمانُهُمْ لِكَيْلا يَكُونَ عَلَيْكَ حَرَجٌ وَ كانَ اللّهُ غَفُوراً رَحِيماً» .
روض الجنان: «وَ امْرَأَةً مُؤمِنَةً» ، و نصب او بر عطف است از منصوبات كه مفعول به است از اَحْللْنا لك امْرأة مُؤمنةً، «إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَها لِلنَّبِيِّ» ؛ و زنى مؤمن اگر خويشتن را به هبه به رسول دهد، بى مهر او را حلال باشد... و به نزديك ما نكاح به لفظ هبه درست نباشد، و اين خاصّ است به رسول عليه السلام. ۳
