مسعود از نزد او برفت به كعب الاحبار تا از او علم آموزد. چون باز آمد عبدالله او را گفت: بيار تا چه آموخته اى از كعب؟ گفت، شنيدم كه مى گفت: آسمان بر قطبى مى گردد چون قطب آسيا و آن قطب بر دوش فريشته اى است. عبدالله گفت: بايستى تا رحلت كنى و اين علم بياموزى، دروغ گفت كعب واو جهودى رها نكرده است. ^۱
2509. علامه شعرانى: عبدالله با كمال وثاقت معصوم نبود وكلام او حجت نيست، و زوال آسمان نه به معنى گردش او است بلكه فانى و پراكنده شدن است. ^۲

43. «اسْتِكْباراً فِي الْأَرْضِ وَ مَكْرَ السَّيِّئِ وَ لا يَحِيقُ الْمَكْرُ السَّيِّئُ إِلاّ بِأَهْلِهِ...» .

روض الجنان: «وَ لا يَحِيقُ الْمَكْرُ السَّيِّئُ إِلاّ بِأَهْلِهِ» ، گفت: در نرسد مكر بد مگر به اهلش... . و اين آن بود كه ايشان انداختند كه رسول را عليه السلامبه مكر بكشتند خداى تعالى مكر ايشان با نحر ايشان گردانيد و روز بدر همه را جمع كرد تا به دست رسول عليه السلامكشته شدند. و از جمله قرّا حمزه خواند: و مكرَ السَّيى ء؛ به تخفيف همزه اوّل بى تشديد، و باقى قرّا مشدّد خواندند. ^۳
2510. علامه شعرانى: حمزه در حال وصل نيز همزه «سيّى ءِ» را ساكن كرد، مانند حال وقف؛ چون همزه در كلام عرب ثقيل است و دو همزه متوالى و متحرك بر ثقل مى افزايد و بناى حمزه برتخفيف همزه است. ^۴

45. «وَ لَوْ يُؤاخِذُ اللّهُ النّاسَ بِما كَسَبُوا ما تَرَكَ عَلى ظَهْرِها مِنْ دَابَّةٍ وَ لكِنْ يُؤخِّرُهُمْ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللّهَ كانَ بِعِبادِهِ بَصِيراً» .

روض الجنان: عبداللهِ عمر روايت كرد از رسول عليه السلام كه او گفت: چون خداى تعالى

ببرد. عبداللهِ عبّاس گفت: يعنى غم و اندوه دوزخ ... كلبى گفت: غمّى كه در دنيا بود ايشان را از احوال آخرت؛ و گفتند اهوال دنيا و اوجال آن خواست. ^۱
2506. علامه شعرانى: [اوجال:] جمع «وجل» يعنى ترس. ^۲

41. «إِنَّ اللّهَ يُمْسِكُ السَّمواتِ وَ الْأَرْضَ أَنْ تَزُولا وَ لَئِنْ زالَتا إِنْ أَمْسَكَهُما مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ إِنَّهُ كانَ حَلِيماً غَفُوراً» .

روض الجنان: «إِنَّ اللّهَ يُمْسِكُ السَّمواتِ وَ الْأَرْضَ» ، گفت: خداى (جلّ جلاله) آسمان و زمين مى دارد از آنكه به زايل باشد. و قوله: «أَنْ تَزُولا» ، در او دو وجه است، چنان كه برفته است « ... أَنْ تَمِيدَ بِكُمْ»^۳ ... «و أَنْ تَضِلُّوا...»^۴ و مانند اين. ^۵
2507. علامه شعرانى: همچنان كه اصل خلقت ممكنات به قدرت و اراده خدا است، نگاهدارى آن هم به اراده و قدرت او است نه مانند بنّا كه چون هلاك شود خانه ساخته او به جاى ماند. بلكه مَثَل خلقت مَثَل نور خورشيد است كه بى خورشيد نور نماند و نور او با او برود، الا آنكه خورشيد اراده و اختيار در افاضه نور ندارد و خداوند اراده دارد واگر خواهد فيض ندهد و همه چيز پراكنده كند. ^۶
روض الجنان: «إِنَّهُ كانَ حَلِيماً غَفُوراً» ؛ كه خداى تعالى بُردبار و آمرزنده بود و است. ^۷
2508. علامه شعرانى: ربط اين دو صفت با اول آيه آن است كه زوال آسمان و زمين عذاب است برخلق وخداوند حليم عذاب آنها را نخواسته است. ^۸
روض الجنان: مغيره روايت كرد از ابراهيم كه: يكى از جمله اصحاب عبدالله