بشارت داد. و اين آيت دليل است بر اصحاب وعيد. و آنان كه گفتند: خداى تعالى گناه نيامرزد بى توبه، براى آنكه خداى تعالى مسرفان را كه اسراف كرده باشند در ارتكاب كباير و از حد ببرده باشند بنده خواند ايشان را و در رحمت و مغفرت طمع افگند، و گفت: «لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ» ، آنگه گفت: خداى گناهان بيامرزد و همه بيامرزد و توبه شرط نكند، بل به اطلاق گفت. آنگه خود را وصف كرد به آنكه او آمرزنده و بخشاينده است. اين جمله دليل است بر صحّت رجا و بطلان قول اصحاب وعيد. ۱
2582. علامه شعرانى: هر كس از رحمت خدا مأيوس شود و اميد آمرزش نداشته باشد گناه و فسادِ بيشتر مى كند وفسق و فجور و قتل و سرقت بيشتر مى شود و امن از جامعه اى كه مردمش چنين باشند برمى خيزد. پس صلاح اجتماع بشر در آن نيست كه مردم را مأيوس كنند بلكه در آن است كه اميدوار سازند تا به حد غرور نرسند و معتقد نشوند كه هر چه گناه كنند حتماً آمرزيده مى شوند. ۲
56 . «أَنْ تَقُولَ نَفْسٌ يا حَسْرَتى عَلى ما فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللّهِ...» .
روض الجنان: «أَنْ تَقُولَ نَفْسٌ» ... ابو جعفر خواند مِنْ طريق العلاء: يا حَسْرَتاىَ، به «الف» پسِ او «يا»ىِ ساكن. ۳
2583. علامه شعرانى: دركتب قرائت ابن وردان است. ۴
59 . «بَلى قَدْ جاءَتْكَ آياتِي فَكَذَّبْتَ بِها وَ اسْتَكْبَرْتَ وَ كُنْتَ مِنَ الْكافِرِينَ» .
روض الجنان: «بَلى قَدْ جاءَتْكَ آياتِي فَكَذَّبْتَ بِها وَ اسْتَكْبَرْتَ وَ كُنْتَ مِنَ الْكافِرِينَ» ، جواب دهند او را: بلى، آيات ما به تو آمد، آن را دروغ داشتى و ترّفع نمودى از او و از جمله
